بریده‌های کتاب الهام مطیعیان

لطفا حالا که سرخوشم ، یک نفر من‌ را با تیر بزند.

آریاییان با میل و رغبت، منِ شخصی خود را تابع رفتار عمومی می‌کنند و هنگامی که ضرورت اقتضا کند حتی جان خود را فدای جامعه می‌کنند.

یهودیان بهتر از هرکس دیگری می‌دانستند که چگونه می‌توان از دروغ و تهمت بهره‌برداری کرد.

تنها یک یهودی می‌تواند به ستایش از نهادی بپردازد که به اندازه خود او، فاسد و دروغگوست.

نه عزیزم. خیالتان راحت باشد. ما گاهی می‌لرزیم، اما هرگز سرنگون نمی‌شویم.

مرگ! نه. هیچ فایده ندارد که انسان این‌همه مدت زیسته باشد ، این‌همه رنج برده باشد که حالا بمیرد.

برای حفر بعضی از کان‌های اسرارآمیز مخفی شده در هوش انسانی، بدبختی لازم است. برای انفجار باروت به فشار نیاز داریم. (کان= معدن)

نه اصراری به زندگی دارم، نه اصراری به مرگ. یعنی اگر گلوله‌ای به سمتم شلیک شود، سرم را هم خم نخواهم کرد. یعنی اگر برای بریدن این رگ، تیغ در خانه نباشد، تا مغازه هم نخواهم رفت.

آدم در روز نسبت به هر چیزِ سختی مقاومت نشان میدهد ، اما در شب ، همه چیز فرق میکند.

_میدونی ۳۵ سال دیگه هممون مُردیم؟ _ به درک رابرت، به جهنم! _ نه، جدی میگم. _ این چیزیه که اصلا نگرانش نیستم. به اندازه کافی توی زندگیم نگران بودم. دیگه کارم از نگرانی گذشته.

دنیا فقط به دوتا قبیله تقسیم میشه: قبیله‌ی آدمایی که بیشعورن و قبیله‌ی آدمایی که بیشعور نیستن.

هیچکس درک نمی‌کرد که واقعا مریض شده؛ که اندوه با او چنین کاری کرده؛ که اندوه دایره‌ای دورش کشیده که نمی‌تواند از آن فرار کند.

به من شراب داد و به دیگران گندم/ به من حریر پوشاند و به دیگران پنبه/ به من گل بخشید و به دیگران ساقه/ هنگامی که خداوند مرا با تو آشنا کرد.

شاید مهم‌ترین چیز این باشه که طوری رفتار نکنی که انگار ۵۰۰ سال عمر میکنی.

ما (ایرانی‌ها) kind هستیم.ممکن است به هم لبخند نزنیم. حتی ممکن است لبخند یک غریبه را با یک نگاه آزاردهنده جواب بدهیم، اما سر موقع از خیلی چیزها کوتاه می‌آییم.