بریده‌ کتاب‌های اﻟﻫﻫ

خودپرستی محدودیت و حصار است. عشق به غیر مطلقاً، این حصار را می‌شکند.

غالباً خیال می‌کنند که حسن خلق و لطف معاشرت و به اصطلاح امروز «اجتماعی بودن» همین است که انسان همه را با خود دوست کند.اما این برای انسان هدفدار و مسلکی-که فکر و ایده‌ای را در اجتماع تعقیب می‌کند و درباره منفعت خودش نمی‌اندیشد- میسر نیست. چنین انسانی خواه ناخواه یکرو و قاطع و صریح است مگر آنکه منافق و دورو باشد. زیرا همه مردم یک جور فکر نمی‌کنند و یک جور احساس ندارند و پسندهای همه یکنواخت نیست.

جنگیدن علیه ستمکاران جهان، تنها حق معتبری‌ست که برای انسان عصر ما باقی مانده‌است. زیرا درست در آن لحظه که ستمکاران برمی‌خیزند تا این حق مقدس را از انسان سلب کنند، درست در همان لحظه این جنگ به اوج عظمت و حقانیت خود می‌رسد.

یا به این میدان نیا، یا تمام بیا! جنگ کاهلانه، همیشه به سود دشمن است. "کج دار و مریز" حرف مُفت‌ِمُفت است. بادیه‌یی که کجش داشته‌یی و نمی‌ریزد، درواقع، چیزی در آن نیست که بریزد. بادیه که لبالب شد، یک ذرّه هم نمی‌توان کجش کرد. هیچ موجودی در جهان، نفرت‌انگیزتر از عاشق نیم‌بَند نیست.

اصولاً، خستگی، یک خصلت روشنفکری‌ست. ما مردم، هرگز خسته نمی‌شویم _نه از کار، نه از مبارزه، نه از امید، نه از داشتن ایمان و اعتقاد.

توضیح می‌دهد:«هر دو سه سال یک‌ بار مجدد می‌خونمش... قضیه دیروز و امروز نیست.» «هر دو سه سال یک بار؟» من به ندرت کتابی را دو بار می‌خوانم. کتاب‌های فوق‌العاده‌ی بی‌شماری وجود دارد که نخواهی کتابی را دوباره بخوانی. می‌گوید:«فقط گتسبی... یادم می‌آره که آدم‌های ناقص می‌تونن اثرهای بی‌نقص ادبی خلق کنن»

گمان می‌کنم یکی از بزرگ‌ترین نشانه‌های بلوغ یک فرد همین است، این که بداند چطور چیزهایی را که برای دیگران اهمیت دارد درک کند حتی اگر برای خودش اهمیت چندانی نداشته باشند.