بریده‌های کتاب اﻟﻫﻫ

اگر قرار است پرچم مرتفعی به نام انقلاب اسلامی به اهتزاز درآید، همه باید بدانند داعیه دار چنین تحول بزرگی، انبیا و اولیا و صلحا بوده‌اند. کار بزرگ، آزمونهای بزرگ و تمرینات سخت و طاقت‌فرسا میطلبد. تمرین سختی مثل تبعید پانزده ساله از وطن، آوارگی در کشورهای جهان؛ از دست دادن میوه‌ی مثمر زندگی، حاج مصطفی خمینی.

مرد میدان یعنی کسی که هم بخواهد و هم بتواند.

در شرایط فقر، سخی بودن؛ در شرایط خفقان، جسور بودن؛ در شرایط زن، جوانمردانه عمل کردن؛ در شرایط جهل و خفتگی، آگاه و بیدار بودن؛ هر یک به تنهایی سخت است و اما جمع شدنش در یک جا و در یک انسان، شگفت‌انگیز. همین است که روی چنین انسانی هیچ اسمی نمیشود گذاشت بجز مادر شهید!

اینها را طلبه‌ی تبعیدی، بی‌حساب انجام میدهد‌. بی حساب، یعنی بی‌چشمداشت؛ یعنی «ان تنصراللهی». از همین رو بازخوردش «ینصرکم‌اللهی» است. «وَ یَرزُقهُ مِن حَیثُ لا یَحتَسِب» است.

از حدود پنج ماه همسایگی‌اش با آقا، حکایتها گفت. اما عصاره‌ی همه‌ی حکایتهایش یک جمله بود:« آقا، همان موقع هم آقا بود!»

«مَن عَبَدَ الله‌َ عَبَّدَ الله لَهُ کُلِّ شَیءٍ»؛ امام حسن مجتبی علیه السلام میفرماید:« هر کس بنده‌ی خدا باشد، خداوند همه چیز را به بندگی او وامیدارد.» در واقع از جایی که حتی انتظار گشوده شدن روزنه‌ای نداری، برایت پنجره میگشاید و از پنجره نور میفرستد.

از همه مهم‌تر، انجام سریع و بموقع تکلیف است. در خود ایرانشهر، جوانان مومن و انقلابی کم نبودند، اما اولین کسی که به دیدار تبعیدی تازه از راه رسیده می‌رود، این جوان زاهدانی است. به تعبیر امروز طلبه، «آتش به اختیار» است؛ یعنی اهل تشخیص درست، عمل بموقع، ایستادن پای عمل... تا کجا؟ تا شهادت.

معلوم است در انقلاب ۵۷ طاغوت نمرد، بلکه از ترس حق بیرون رفت: «جَآءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ» . هر جا و هر وقت حق جا خالی کند، طاغوت دوباره بازمی‌گردد!

پس مرحبا به تبعید، شکنجه، زندان و شهادت، که هر یک میخ محکمی است بر پایه‌های نهضت. پیش به سوی استقبال از تمام سختی‌ها و مرارت‌های پیشِ رو.

طلبه‌ی انقلابی، هیچ وقت از منبر آماده بالا نرفته؛ خود، منبر ساخته؛ با کمک پامنبری‌ها. خاصیت چنین منبری، قد کشیدن، بالا رفتن و از دریچه‌ها خارج شدن است.

بسته شدن تمام پنجره‌های رو به بیرون، منجر به گشایش پنجره‌های رو به درون می‌شود.

اعتقاد هم مثل عشق، دردسرها دارد. شاید که جنسِ عشق و اعتقاد یکی باشد و ما نمی‌دانیم.

فرق است میان «حسرت» و «میلِ به جبران»، چرا که میل به جبران، قرینِ توبه است، و توبه بازسازی روح است در محضر حق.

عاشقی، می‌دانی که حرفه‌ی ارزانی نیست. به قیمت جان _ و به اقساط _ خریده‌ییمش. پس چرا باید به هنگامِ پرداختِ آخرین قسطِ آن، مضطرب باشیم؟

اعتقاد، جهان را آباد خواهد کرد، و صدای رسایِ مرد معتقد، صدای اعتقاد است نه عربده‌ی ریا؛ و اگر حق بود که جملگیِ عبادات در خلوت و خاموشی انجام گیرد و به زمزمه یا در دل، اذان را بر بلندای مناره‌ها نمی‌گفتند _ با صوتِ بلندِ دلنشینِ پر طنین،...

محمد آموخته بود که در نهایتِ ادب سخن بگوید؛ و در ادبِ بی‌اضطراب، برای مخالفانِ کمتاب، زهری هست.

خداوندا! راه، دو، ما در حکم واحد. بر سر دو راهی می‌گذاری‌مان که چه کنیم _ آنگاه که هیچ یک از دو راه را نمی‌شناسیم و از پایان هیچ کدام خبر نداریم؟

این خیلی بهتر است که آدم رنجی را تحمل کند که به‌جز خودش هیچ‌کس آن را درک نمی‌کند تا اینکه مرتکب عمل شتاب‌زده‌ای شود که نتایج بدش دامن‌گیر همه‌ی بستگانش شود.

خودپرستی محدودیت و حصار است. عشق به غیر مطلقاً، این حصار را می‌شکند.

غالباً خیال می‌کنند که حسن خلق و لطف معاشرت و به اصطلاح امروز «اجتماعی بودن» همین است که انسان همه را با خود دوست کند.اما این برای انسان هدفدار و مسلکی-که فکر و ایده‌ای را در اجتماع تعقیب می‌کند و درباره منفعت خودش نمی‌اندیشد- میسر نیست. چنین انسانی خواه ناخواه یکرو و قاطع و صریح است مگر آنکه منافق و دورو باشد. زیرا همه مردم یک جور فکر نمی‌کنند و یک جور احساس ندارند و پسندهای همه یکنواخت نیست.