بریده‌ کتاب‌های فاطمه محمودی

هر جوانی که شریعت الهی را انتخاب نکند،روحش جوان نیست و روح خود را از راه تغذیه کردنِ نیاز حقیقی‌اش که همان توجه به زندگی ابدی است، از نشاط لازم محروم کرده و خود را به مقصدهای کوچک و زودگذر مشغول کرده است. او به واقع روح بلند و جوان خود را در دیوارهای تنگ آرزوهای دنیایی محبوس نموده و به پوچیِ جان خود تن داده است.

برای تربیت انسان برای ساختن بشر باید در او عشقی آفرید که از تمام غریزه ها نیرومندتر باشد و باید در او نیرویی گذاشت که تمام زنجیرها را با خود بردارد و تمام‌نگهبان ها را همراه بکشد.و مادام که این عشق عظیم و این نیروی بزرگ در انسان نیاید و پا نگیرد برای‌انسان حرکتی نخواهد بود و از بند اسارتها نجاتی نخواهد یافت.

اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا وَالَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنَامِهَا (سوره زمر آیه ۴۲) خداوند انسان ها را در هنگام مرگ و هنگام خواب می‌گیرد. پس طبق فرمایش قرآن،انسان در موقع مرگ نابود نمی‌شود بلکه توسط خدا گرفته می‌شود،بدون آن‌که بدن او گرفته شود.اگر کمی خودتان فکر کنید متوجه می‌شوید شما هیچ وقت نمی‌میرید و آن کسی که می‌بیند که می‌میرد و از بدنش جدا می‌شود،همیشه با خودش هست.

شما بدنتان نیستید،شما خودتان هستید و فقط هستید،آری شما در حد خودتان«فقط هستید» و خودتان را احساس می‌کنید و خودتان زنده‌اید،آری زنده‌اید؛اصلاً انسان مرگ به معنای نابودی ندارد،همیشه زنده است،همیشه بیدار است،حتی وقتی هم که بدنش خوابید،بیدار است و خواب می‌بیند.

در اسلام به انسان جوان،انسان رشید می‌گویند؛یعنی انسانی که رشد کرده و انتخاب‌های بزرگ انجام می‌دهد و به اهداف واقعی و عمیق و به ابزارهای مناسبی که او را به اهدافش می‌رساند،فکر می‌کند.اصطلاحاً می‌گویند فلانی دیگر کودک نیست رشید شده و می‌تواند تکالیف دینی‌اش را انجام دهد،یعنی می‌تواند به موضوعاتی بیندیشد که عمیق‌تر از موضوعات محدود زندگی دنیایی است.

این یک قاعده است که انسان به اندازه‌ای که صحیح فکر کند،صحیح عمل می‌کند.به همین جهت،آن‌هایی که خیلی کار می‌کنند ولی کم فکر می‌کنند عملاً کارهایشان بر ضد اهدافی که دنبال می‌کنند،نتیجه می‌دهد،چون فکر نمی‌کنند چگونه در ابتدای کار،راهکارهای رسیدن به نتیجه مطلوب را پیدا کنند.

بشریت، امروز به سه چیز نیازمند است: تعبیری روحانی از جهان، آزادی روحانی فرد و اصولی اساسی دارای تأثیر جهانی که تکامل اجتماع بشری را بر مبنای روحانی توجیه کند. «اقبال لاهوری»

یکی از تفاوت‌های روحیه شرقی و غربی در این است که شرق تمایل به اخلاق دارد و غرب به حقوق، شرق شیفته اخلاق است و غرب شیفته حقوق؛ شرقی به حکم طبیعت شرقی خودش انسانیت خود را در این می‌شناسد که عاطفه بورزد، گذشت کند، همنوعان خود را دوست بدارد، جوانمردی به خرج دهد اما غربی انسانیت خود را در این‌ می‌بیند که حقوق خود را بشناسد و از آن دفاع کند و نگذارد دیگری به حریم حقوق او پا بگذارد.

اسلام در سیر من الخلق الی الحق یعنی در حرکت و مسافرت به سوی خدا هیچ تفاوتی میان زن و مرد قائل نیست. تفاوتی که اسلام قائل است در سیر من الحق الی الخلق است، در بازگشت از حق به سوی مردم و تحمل مسؤولیت پیغامبری است که مرد را برای این کار مناسب‌تر دانسته است.

ما به دنبال( تشکیلات تربیتی )هستیم نه (تربیت تشکیلاتی)؛ به عبارت دیگر، باید تربیت تشکیلاتی در خدمت و همسوی با تشکیلات تربیتی باشد و هدف واقعی، همان تقویت انسانیتِ انسان‌ها -(خدایی شدن) آن‌ها -باشد.

محبت مانند آبی است که به گیاه می‌رسد،اگر نباشد گیاه می‌خشکد و اگر بیش از حد شود ریشه گیاه می‌گندد و خراب می‌شود و گیاه می‌خشکد.

مربی باید در کودک سه خصوصیت را بارور کند و این گونه او را واکسینه نماید: ۱.شخصیت و استقلال ۲.حریت و آزادمنشی ۳.تفکر و تحلیل

عبودیت چیزی جز عبادت است.عبادتی که مهم‌ترین کار در لحظه نباشد، عبودیت نیست و عبودیت؛ یعنی اینکه، محرک‌ها و حرکت‌های تو کنترل شده باشند و محرکی جز الله نباشد. و از این گذشته،با اینکه محرک، الله است در حرکت‌هایی که به خاطر اوست، حرکت‌ها،بدون سنجش و از دم دست نباشد،که او حرکتی را که می‌خواهد مهم‌ترین است و ضروری‌ترین. عبودیت یعنی این نظارت بر محرک‌ها و حرکت‌هاص

مذهب هم جهت حرکت را نشان می دهد و هم آداب حرکت را نشان می‌دهد و هم عشق به حرکت را ایجاد می‌کند و هم پای دویدن را عطا می‌کند.

هیچ وقت مسلمانان اسلام را نگهداری نکرده‌اند، همیشه اسلام بوده است که مسلمانان را نگهداری کرده است‌. اقبال لاهوری

خیلی‌ها در راه خدا جهاد کردند امّا چرا «ضَرْبَةُ عَلی یوْمَ الْخَنْدَقِ افْضَلُ مِنْ عِبادَةِ الثَّقَلَینِ» ؟ یک ضربت علی آن مقدار ارزش پیدا می‌کند، چرا؟ برای اینکه علی به آن جایی رسیده که به قول اهل عرفان فانی فی الله است، یعنی در وجود او از انانیت و خودی چیزی باقی نیست. وقتی که دشمن در آن حال آب دهان به صورتش می‌اندازد، از بریدن سر دشمن امتناع می‌کند، مبادا خشمی پیدا کرده باشد که تأثیری در عمل او بگذارد، در روح عملش دخالتی بکند. می‌خواهد خودش در اینجا وجود نداشته باشد، در روح او فقط خدا وجود داشته باشد. این جهت را شما فقط در مکتب اولیاء و انبیاء می‌بینید، در غیر مکتب انبیاء چنین چیزی را نمی‌توانید ببینید.

دومین جهت تقدس این گونه قیامها و نهضتها این است که در شرایط خاصی که هیچ کس گمان نمی‌برد قرار گرفته‌اند؛ یعنی یکمرتبه در یک فضای بسیاربسیار تاریک و ظلمانی یک شعله روشن می‌شود، شعله‌‏ای در یک ظلمت مطلق؛ فریاد عدالتی است در یک استبداد و ستم مطلق، جنبشی است در یک سکون و درحالی که همه ساکن و مرعوبند، کلام و سخنی است در یک خاموشی مرگبار.

سومین جهت تقدس نهضت حسینی این است که در آن یک رشد و بینش نیرومند وجود دارد؛ یعنی این قیام و حماسه از آن جهت مقدس است که قیام کننده چیزی را می‌بیند که دیگران نمی‌بینند، همان مثل معروف: «آنچه را که دیگران در آینه نمی‌بینند او در خشت خام می‌بیند»

حماسه مقدس آن کسی است که روحش برای خود موج نمی‌زند، برای نژاد خود موج نمی‌زند، برای ملت خود موج نمی‌زند، برای قاره یا مملکت خود موج نمی‌زند؛ او اساساً چیزی را که‏ نمی‌بیند شخص خود است، او فقط حق و حقیقت را می‌بیند و اگر خیلی کوچکش بکنیم باید بگوییم بشریت را می‌بیند. این آیه قرآن یک آیه حماسی است: «قُلْ یا اهْلَ الْکتابِ تَعالَوْا الی‏ کلِمَةٍ سَواءٍ بَینَنا وَ بَینَکمْ الَّا نَعْبُدَ الَّا اللهَ وَلا نُشْرِک بِهِ شَیئاً وَلا یتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً ارْباباً مِنْ دونِ اللهِ» [1] ای اهل کتاب، ای کسانی که ادعای مذهب دارید! بیایید با همدیگر یک سخن داشته باشیم، بیایید خودمان را فراموش کنیم و فقط عقیده را ببینیم، بیایید در راه یک عقیده خود را فراموش کنیم، بیایید یک سخن را ایده خودمان قرار بدهیم: «الَّا نَعْبُدَ الَّا اللهَ» جز خدا هیچ موجودی را قابل پرستش ندانیم، «وَلا یتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً ارْباباً مِنْ دونِ الله» بیایید استثمار را ملغی‏ کنیم، استعباد را ملغی‏ کنیم، بشرپرستی را ملغی‏ کنیم، عدل و مساوات را در میان بشریت بیاوریم. نگفت قوم من، قوم تو، با هم همدست شویم و پدر یک قوم دیگر را دربیاوریم؛ این حرفها نیست. پس یک جهت که این حماسه مقدس می‌شود این است که هدفش مقدس و پاک و منزّه است؛ مثل خورشید عالمتاب است که بر همه مردم و بر همه جهانیان می‌‏تابد.