بریده‌های کتاب سیتا

وقتی پدر، دوچرخه‌اش را برداشته و مابین حصارهای خروجی دهکده ناپدید می‌شود، افکارم با او می‌روند و متوجه می‌شوم که خیلی دوستش دارم و می‌ترسم او را از دست بدهم.

در این حال مشت‌ها را در مقابل آسمانی که رگبار در آن ساکن بود بالا می‌بردند و آن را با کلمات ناخوشایندی تهدید می‌کردند در صورتی که در این میان فراموش کردند که خدای آنها هنوز هم در کنارشان قرار دارد و در حالت خشم از یاد بردند که در کوهستان متعلق به او، در جستجوی پناهگاهی باشند.

شهر با دهکده ما در اینجا تفاوت‌های زیادی داره و امروز این رو می‌دونم که اونجا هم بهتر نیست.... توی شهر گمون می‌کنی مثل ماهی کوچولویی هستی که وسط یه رودخونه بزرگ و جایی که ماهی‌های غریبه بی‌شماری زندگی می‌کنن، سرگردون شده. این ماهی‌ها تو رو نمی‌شناسن و تو هم اونا رو نمی‌شناسی.

مادر هر روز در مورد شهر به ما هشدار می‌دهد بعد با صدای تهدید آمیزی می‌گوید: _شهر به اینجا فساد و بدی می‌فرسته.... یک بار به او پاسخ دادم: فساد و بدی در رودخانه هم هست. او خندید و گفت: ما به فساد و بدی رودخونه عادت کرده‌ایم؛ در صورتی که فساد و بدی شهر را نمی‌شناسیم و به همین دلیل هم در برابر همه ما قدرت داره.

به او حسادت می‌کنم و به خاله‌ام هم حسادت می‌کنم آنها خیلی جاها رفته‌اند و با شهرها و آدم‌های غریبه آشنا شده‌اند

شبی ایشان به منزلم آمد موقع خواب به روال عادی خواستم برایش رختخواب بیندازم گفت نمی‌خواهم. گفتم زمین سرد است، چرا خودت را اذیت می‌کنی؟ گفت می‌خواهم به هیچ چیز این دنیا عادت نکنم . از این دست موارد هم به یاد دارم که در جایی مهمان بودیم آن روز صاحبخانه شیرینی‌هایی بسیار خوشمزه و خوش پختی را فراهم کرده بود به همه تعارف کرد و برداشتن به جز این بزرگوار گفتم خیلی خوشمزه است چرا نمی‌خوری؟ گفت: خیلی دلم می‌خواهد بخورم، پس نمی‌خورم.

از زبان همسر شهید: او مهمان را حبیب خدا می‌دانست بر این اساس غیر ممکن بود ما میهمان نداشته باشیم طوری شده بود که اگر یک روز تنها به خانه می‌آمد تعجب می‌کردم در سفارش به انفاق هم می‌گفت بنده خوب خدا باید بهترین داشته‌هایش را در راه خالقش بدهد تا دنیا از او قطع امید کند

یادم است در یکی از جلسات تفسیر نهج البلاغه که توسط ایشان اداره می‌شد حضور داشتم، تفسیر کرد و رسید به آنجا که می‌گوید: از بدنتان بگیرید و به روحتان ببخشید. و در راه گرفتن از جسم و بخشیدن به جان بخل نورزید.

شهید مغفوری را نمی‌توان به زبان توضیح و تفسیر کرد، نمی‌خواهم بگویم معصوم بود. اما آنچه می‌دانست حتی مکروه است انجام نمی‌داد. یعنی آدمی بود که به لحاظ عبادات و تقید از مرز حلال و حرام گذشته بود و در محدوده مستحبات و مکروهات دقیق شده بود.

یک روز خدمتش رسیدم و عرض کردم: بعضی وقت‌ها آدم بر سر دوراهی می‌ماند و نمی‌داند چه کار کند و الان من دچار همین گرفتاری هستم. حالا شما می‌فرمایید چه کار کنم؟ ایشان فرمود: اگر واقعاً هیچ راه دیگری نبود و در نتیجه مشورت به جایی نرسیدید آن راهی را انتخاب کنید که مخالف نفستان است و به آن عمل کنید. یعنی مخالفت با نفس در شرایط مساوی دو کار.

هیچ وقت یادم نمی‌رود هنگام غروب آفتاب آن روز را که در قرارگاه لشکر اهواز بودیم. دیدم زیر لب زمزمه می‌کند و حال عجیبی دارد. گفتم کجایی آقای مغفوری؟ تبسمی کرد و گفت: روایتی داریم که امام جعفر صادق(ع) فرمودند: اگر کسی در هنگام طلوع یا غروب آفتاب تسبیحات جده ام فاطمه زهرا(س) را بخواند به این آیه قرآن عمل کرده که: یا ایها الذین آمنو ذکرو الله ذکرٱ کثیرٱ و سجود بکرة اصیلا. هنوز هم بنده وقتی طلوع و غروب خورشید را می‌بینم به یاد این آیه و حرف‌های شهید مغفوری می‌افتم.

و می‌گفت: باید وقتی رضای خدا در پیش است، آدم بشکند، یعنی تا نشکند به جایی نمی‌رسد.

یکی از شب‌های ماه مبارک رمضان نشستیم و از هر دری صحبت کردیم و بنده گفتم آقای مغفوری شما فکر می‌کنی تا چه حد خدا را می‌شناسی؟ یا چقدر به او اعتقاد داری؟ مثلاً حاضری برای رضای خدا خودت را در میان جمعی خوار و خفیف کنی؟ تبسمی روی لبش نشست و از این سوال به فکر فرو رفت. بعد بی آنکه بخواهد ریا کند در چشم ها من خیره شد و گفت: وقتی برای خدا عملی را انجام می‌دهی خفت و خواری وجود ندارد، حالا که سوال کردی، باید بگویم بله حاضرم.

از دیگر خصوصیات بزرگ منشانه و مؤمنانه اش این بود که تحت تأثیر محیط قرار نمی گرفت .....علاقه داشت دائم رو به قبله باشد.

همیشه هم می گفت:: مال برای دنیاست_ چیزی که ما با خودمان می بریم عمل صالح و مردم داری است. اگر مردم از ما راضی باشند بزرگترین سرمایه دنیایی است که همراهمان می بریم.

حاج آقا مغفوری وقتی به کلاس می آمد، قبل از تدریس از اخلاق می گفت. اعتقاد داشت اگر اخلاق در کنار علم و آگاهی قرار بگیرد ثواب خدمت دوچندان می شود. سرچشمه اخلاق را هم نماز می دانست. در موقع نماز هر کاری داشت به زمین می گذاشت و می گفت: مؤمن الصلواة! این بزرگوار از سرچشمه اخلاق نوشیده بود و می گفت: من از نماز سیر نمی شوم.

پرسیدم حاج آقا شما چطور قرآن را حفظ می کنید؟! گفت: اگر ارادت پیدا کنی خودش می آید و در قلبت حفظ می شود. من هم به خودم گفتم برو آستان ارادت را پیدا کن.

می گفت: کسی که به خدا احترام نگذارد، بنده اش را هم به آسانی می فروشد.

دشمن همیشه از این نقطه ضعف تاریخی ما رذیلانه استفاده خواهد کرد و ما را در لحظه هایی که باید در طلب حق راستین خود باشیم ، به جان هم خواهد انداخت....

من درباره اوجاها حرف نمی زنم ، زیرا ذهن و زبانم آلوده می شود!