همیشه هم می گفت:: مال برای دنیاست_ چیزی که ما با خودمان می بریم عمل صالح و مردم داری است. اگر مردم از ما راضی باشند بزرگترین سرمایه دنیایی است که همراهمان می بریم.

شهید مغفوری را نمی‌توان به زبان توضیح و تفسیر کرد، نمی‌خواهم بگویم معصوم بود. اما آنچه می‌دانست حتی مکروه است انجام نمی‌داد. یعنی آدمی بود که به لحاظ عبادات و تقید از مرز حلال و حرام گذشته بود و در محدوده مستحبات و مکروهات دقیق شده بود.

از دیگر خصوصیات بزرگ منشانه و مؤمنانه اش این بود که تحت تأثیر محیط قرار نمی گرفت .....علاقه داشت دائم رو به قبله باشد.

حاج آقا مغفوری وقتی به کلاس می آمد، قبل از تدریس از اخلاق می گفت. اعتقاد داشت اگر اخلاق در کنار علم و آگاهی قرار بگیرد ثواب خدمت دوچندان می شود. سرچشمه اخلاق را هم نماز می دانست. در موقع نماز هر کاری داشت به زمین می گذاشت و می گفت: مؤمن الصلواة! این بزرگوار از سرچشمه اخلاق نوشیده بود و می گفت: من از نماز سیر نمی شوم.