بریده‌های کتاب مهرا

_آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌فهمد. +دنبال چه می‌گردی؟ _خودم.

روزگار ما را می‌بینی؟ خیال نکن اینجا شهر اموات است. بیرون هم شهر اموات است.

آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند.یک برف سنگین همیشه بر شانه های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد. بدیش این بود که آدم‌ها فقط یک بار می‌مردند و همین یک بار چه فاجعه دردناکی بود.

_من خودم رو تو چشم‌هات دیدم دایانا. +من هم تو چشم‌هات غرق شدم.

دیروز از کنار باغ‌تان گذشتم. بعید میدانم درختان انار بدون تو انار بدهند.

_تو بهم گفته بودی امید نزدیک‌بین‌ عه، من امید تو هستم هیکاری؟ ... +برای خودمون نقاشی میکنم _چی رو نقاشی میکنی؟ +لحظه ای که ناامیدی به امید دل بست:))))

_دیگر از این حرف‌ها نزن. برو دهنت را آب بکش. +از بس دهنم راه آب کشیده‌ام شده‌ام آبکش.

هرچه نباید می‌کشید، کشید. حالا دیگر خیلی دیر شده.

اگه آدم اونجایی که هست نباشه، به جایی که میخواد بره نمی‌رسه. و نمی‌تونه جایی باشه مگر اینکه یک مدتی تقریبا آنجا مانده باشد.

_ من باید روز های سختی رو در کشتی بگذرونم. روز های سخت دیر می‌گذرن. + اما وقتی هدفی داری روز ها زود می‌گذرن.

انگار تمام زندگی‌ام برای همان یک لحظه گذشته است.

قلب آن‌ها از هم دور شده بود. وقتی این اتفاق بیفتد، دیگر تلاش برای درست کردن اوضاع بی‌فایده است. کنار هم ماندن در آن وضعیت بیهوده بود.

پدر، شاید این جایی است که من ردی از خودم بر جا می‌گذارم. نبردِ از پیش‌باخته‌ی من ارزش جنگیدن داشت.