بریده‌های کتاب آوا فیاضی

اعدام ، فرد را درجا میکشد منتها حبس ابد آهسته آهسته.

آرام بگیر ، پشت هر تاریکی روشنی است.

او کل دنیایم بود در رویاهایم امید به آینده‌ام بود!

آخر اغلب اینطوری است که آنچه برای شما والا و مقدس و محترم است دیگران و جمع دوستانتان را به خنده می‌اندازد و علتش هم معلوم نیست.

خودم دیگر مرده بودم، چطور می‌توانستم ارسال دیگری را نجات بدهم؟ اصلاً از کجا می‌دانید که من آن زمان می‌خواستم دیگری را نجات بدهم؟ کسی چه می‌داند من آن لحظه چه کشیدم؟

می‌گویند کسانی که می‌روند لبه پرتگاه می‌ایستند انگار خود به خود به ته دره کشیده می‌شوند و به نظر من خیلی از خودکشی‌ها و قتل‌ها فقط به خاطر این دلیل اتفاق افتاده که تپانچه دم دست بوده است.

من حق و حقیقت را می‌گویم و از روبرو شدن با حقیقت هیچ واهمه‌ای ندارم : مقصر او بود! تقصیر خودش بود!...

همه چیز واضح بود ، نقشه من مثل روز روشن بود : خشنم ، مغرورم و هیچ نیازی به تسلی خاطر احدی ندارم و در سکوت رنج می‌کشم.

شما طردم کرده بودید ، شما آدم‌ها. با آن سکوت تحقیرآمیزتان من را راندید. درست در برهه‌ای که پرشورترین احساساتم را نثارشان می‌کردم ، جواب اشتیاقم را با آزار دادید و تا آخر عمر رنجیده خاطرم کردید. حالا من مسلماً حق دارم بین شما و خودم دیوار بکشم .

تنها چیزی که زن‌ها را هلاک می‌کند همین نداشتن خلاقیت است.

چه فایده که او خودش را کشته و الان در سالن دراز به دراز افتاده روی میز؟

زن ها خودشان ابتکار عمل ندارند این اصل است!

فراموشی را بستاییم؛چرا که ما را پس از مرگ نزدیک‌ترین دوست زنده نگه می‌ دارد ، و فراموشی را با دردناک‌ترین نفرت‌ها بیامیزیم؛ زیرا انسان دوستانش را فراموش می‌کند،کتاب‌هایی را که خوانده است فراموش می‌کند و رنگ مهربان نگاه یک رهگذر را.... آنها را هم فراموش می‌کند.

مرگ ، سخن دیگری‌ست. مرگ ، سخن ساده‌یی‌ست.

شهر ، آواز نیست که رهگذری به یاد بیاورد ، بخواند و بعد فراموش کند. هیچکس شهری را بی‌دلیل نفرین نخواهد کرد. هیچکس را نخواهی یافت که راست بگوید که شهرم را نمی‌شناسم. انسان ، خاک را تقدیس می‌کند. انسان در خاک می‌رویَد چون گیاه و در خاک می‌میرد.

و ما از مجرمین روزگارمان نیستیم. ما را به قصاص گناهی که نکرده‌ییم نمی‌سوزند.