بریده‌های کتاب samin⋆

_... کتاب، دریایی‌ست، و نوجوانِ اسیرِ کتاب، به دریازده‌ای ناآشنا با آشنا. تو بی‌شک، غرق خواهی شد. _ غرقی‌ست شیرین، شیرین ترین غرق_ اگر مقدر شود.

امید های سالم از <شادی>های اصیل و عمیق به وجود می‌آیند اما امیدهای واهی از <توهم و رویا> به وجود می‌آیند.

برای یک بزرگسال مدت هاست که نجات دهنده در گور خفته، بهتر است اجازه دهیم فعلا خفته باشد تا برویم و بدون رویا و توهم دنیا را کشف کنیم.

نگذاریم بی‌کرانگی روح، اسیر کران‌پذیری عینیات شود.

نمی‌شود که تو باشی، من عاشق تو نباشم.

عشق، آنگاه که به واژه تبدیل شد، و به نگاه، و به آواز، و به نامه، و به اشک، و به شعر، و در بسته بندی های کاملا متشابه به مشتریان تشنه، عرضه شد، در هر بازار غیر مسقفی هم می‌توان آن را خرید و به معشوق، هدیه کرد؛ و همین عشق را تحقیر کرده است.

باید از یاد ببریم که محتمل است سعادت چیزی دور از دسترس باشد؛ چراکه تنها اعتقاد به این که سعادت، چیزی دور از دسترس ماست، سعادت را دور از دسترس ما نگه می‌دارد.

من متعلق به نفرت از اسارتم، و نفرت از استبداد؛ اما به باورداشتن، عادت نمی‌کنیم.... تو هرگز به خاطر وطنی که به عادت دوست داشتنش مبتلا شده‌یی، به جان نخواهی جنگید. نمازی که از روی عادت خوانده شود، نماز نیست، تکرار یک عادت است: نوعی اعتیاد.

جرمم فقط خواستن بود، و به این جرم، بد می‌کُشند‌.

برای نفسی آسوده زیستن، چاره‌یی نیست جز مهی فشرده را گرداگرد خویش انگار کردن؛ مهی که درون آن هرچیز غم انگیز محو کمرنگ شود.

همیشه فکر می‌کنیم وقت کافی داریم تا برای دیگران کاری بکنیم.تا حرف هایی را که در دل داریم به آنها بگوییم. و بعد اتفاقی می‌افتد که سر جایمان می‌ایستیم و آنچه برایمان باقی می‌ماند واژه <اگر> است.

وقتی کسی را از دست می‌دهی، دلت برای عجیب ترین عادت هایش تنگ می‌شود، برای کوچکترین ویژگی هایش، برای لبخندش، برای غلت زدنش توی خواب، حتی برای رنگ زدن دیوار های خانه به خاطر او.

نه با کسی بحث کن، نه از کسی انتقاد کن. هرکی هرچی گفت بگو حق با شماست و خودت رو خلاص کن.آدم ها عقیده‌ات را که میپرسند، نظرت را نمیخواهند. می‌خواهند با عقیده‌ی خودشان موافقت کنی. بحث کردن با آدم ها بی‌فایده است.

در حالی هستم که بگو دنیا و مافیها را آب ببرد و فقط تو بمانی. ای شب و روز از حدیثت شرمسار- تو بمان...

تورا با غیر میبینم، صدایم در نمی‌آید دلم می‌سوزد و کاری ز دستم بر نمی‌آید نشستم، باده خوردم، خون گرستم، کنجی افتادم تحمل می‌رود اما شب غم سر نمی‌آید

دلم، گهواره‌ی غم های عالم ز مشرق تا به مغرب تاب میخورد!

غریبم، قصه‌ام چون غصه‌ام بسیار.

همراه اگر شتاب کند همرَه تو نیست دل در کسی مبند که دل بسته‌ی تو نیست

نه خال است و نگار آنها که بینی، هریکی داغی‌است، که گوید داستان از سوختن‌هایی.