بریده‌های کتاب Asal

وقتی در مملکتی قصاص قبل از جنایت می‌کنند؛ پس جنایت را هم پس از قصاص هم می‌توان مرتکب شد.

وقت هایی ضمن درد روحی ما از لحاظ عاطفی خودمون رو از تجربه‌ای جدا می‌کنیم تا بتونیم از لحاظ جسمی زنده بمونیم.

نوعی حس اولیه در وجود همه انسان‌هاست؛ ما هنوز که هنوز است همان نئاندرتال‌های ابتدایی هستیم. ما تنها یک‌کار روی این کره خاکی داریم؛ زنده ماندن. اما مشکل اینجاست که زنده ماندن می‌تواند زندگی را کمی چالش‌برانگیز کند.

پذیرا بودن موقعیت‌ها با آغوش باز فقط درها را برایتان باز نمی‌کند؛ بلکه کاری می‌کند تا درها از جایشان کنده شوند!

کاش می‌شد بعضی روزها این درد زشت و پرقدرت را مثل تیشرت به تن کنم تا خودش را نشان دهد؛ آن وقت دیگران می‌فهمیدند که نباید از من توقع زیادی داشته باشند.

درد اين جاست كه آدميزاد روى زمین تنهاست. پهلوانى روسى بود كه عربده زد: روى اين خاک يك آدم زنده پیدا می‌شود ؟! من پهلوان نيستم اما همين را مى‌پرسم و هيچ جوابی نمی‌آید.

زخم‌های کهنه اغلب پشت سرشان دردهای گاه و بی‌گاه به یادگار می‌گذارند و این چیزی نیست که بخواهید بابتش نگران باشید.

همگی تظاهر به بی‌گناهی می‌کنیم اما هیچ کدام بی‌گناه نیستیم.

بزرگوارى‌ای كه حاصل تجربه نيست، ارزان است و حتى اگر جانت را در راهش قربانى كنى باز هم ارزشى ندارد چون فقط از سر جوشش جوانى و سرريز نيرو و انرژى است، از روى اشتیاق شديد به زیبایی! حالا بیایید عمل بزرگوارانه‌اى را در نظر بگيريد كه دشوار است، بی سروصدا و بی زرق برق، تعريفش به گوش كسی نمی‌رسد، با بهتان و تهمت همراه است، فداكارى زياد می‌طلبد و ذره‌اى خوش نامی در پی ندارد و باعث می‌شود شما -كه در خوبی همتا نداريد- در نظر ديگران پست‌ترين بشر روى زمین جلوه کنید. حالاً حاضريد چنين كاری را انجام بدهید؟!

با خودم فکر می‌کردم برنده میشم؛ درواقع می‌دونستم برنده میشم چون برنده شدن برای هیچ‌کس اندازه من حیاتی نبود.

او جوری تربیت شده بود که رفتارش با دیگران فرق داشت. بعدها دانستم که درک او آسان‌تر از بوییدن یک گل است، کافی بود کسی او را ببیند. و من نمی‌دانم آیا مادرش هم او را به اندازه من دوست داشت؟ آیا کسی می‌توانست بفهمد که دوست داشتن او چه لذتی دارد و آدم را به چه ابدیتی نزدیک می‌کند؟ آدم پُر می‌شود جوری که نخواهد به چیز دیگری فکر کند. نخواهد دلش برای آدم دیگری بلرزد و هیچ‌گاه دچار تردید نشود. او با همان پالتو بلند و بلوز دستباف زبر، تنها ظاهر را نداشت. این پوشش‌ها را که از تنش بر‌می‌داشتی، آفتابت طلوع می‌کرد.

پدر پرسید: 《دنبال چه می‌گردی؟》 گفت: 《دنبال خودم...》 از آدمی که دنبال خودش می‌گردد و دیوانگی را پیدا می‌کند، بیش از این هم انتظار نمی‌رفت. دیوانه‌ نه آزاری داشت و نه می‌شد تحملش کرد.

آدم درد را از یاد می‌برد اما خطر نزول درد را هرگز. روح بال بال می‌زند. دلهره. موج موج دلهره. چیزی در ذات پیدا و ناپیدای وجودت پخش می‌شود. مداوم و مداوم. دمی درنگ ندارد. دمی تو را وانمی‌گذارد. زبانه‌های زهریِ ترس. جانت ذره ذره آب می‌شود. تو پوش شدن خود را -حتی- لمس می‌کنی. تو از درون داری تهی می‌شوی.