بریده‌های کتاب آرام

آدم نبايد همه‌ی نقطه ضعف ها و حساسیت هایش را پیش دوستانش رو کند؛

ما آمده بودیم پی عمر طولانی؛ اما هنوز سبیل در نیاورده داشتیم فنا میشدیم، آن هم سر هیچ و پوچ

روز ۱۰۷ تاحالا پیش اومده بگی "همینه که هست " ولی ته دلت آرزو کنی که کاش اوضاع فرق میکرد؟...

در آن لحظه، چنان دلتنگ پدرش بود و میخواست کنارش در خانه باشد که قلبش درد گرفت :)

دیگر برایش مهم نبود که کریسمس است

میشد حس کرد که با گذشت بیش از یک قرن هنوز هم به زنی که روزی همسرش بوده، علاقه دارد

همه‌ش سرش توی کتاب بود و زمان از دستش درمي رفت

اگر نتوانم این کار را بکنم، پس حتمی این دنیا یک عیب و ایرادی دارد.

او هیچوقت کاری نمی‌کند که به من صدمه بزند

واقعا فکر‌میکنی نمی تونم تنها باشم؟

دیگر توان مبارزه ندارم. دیگر نمی توانم...

حس کردم در عمق وجودم جاروبرقی روشن کردند و همه‌ی خوشحالی ام را کشید توی خودش

از نگاهش معلوم بود به آن سال‌های دور فکر می کرد

همه می ذارن می رن، چون واقعا اینجا نیستن. رازی هست که هیچ کس دیگه ای نمی فهمه. دنیا می گذره و می گذره و هیچی جلودارش نیست، فقط دنیای خالی و بعد دریای خالی.

می دونم که دنیا جای ترسناک و دلگیریه ، ولی تو میتونی با من حرف بزنی.

می خواست بمیرد. نباید می مرد.

انگار زندگی‌م راکده و تنهام...

به گمونم زیاد خیال بافی می کنم.

می خواست داد بزند: این کشور سراسر یک کابوسه. همه مون داریم توی همین کابوس زندگی می کنیم!