بریده‌های کتاب ری‌را

زمانی که آدم ثروتمند می‌شود، در هر سنی باشد احساس پیری می‌کند.

آدم‌ها هم مثل درخت‌ها بودند. یک برف سنگین همیشه بر شانه‌های آدم وجود داشت و سنگینی‌اش تا بهار دیگر حس می‌شد.

در این بازیگر خانه بزرگ دنیا هرکسی یکجوری بازی می‌کند تا زمان مرگش برسد.

من نور تو را خیلی دوست دارم، دلم میخواست همیشه روی من بتابد.

زندگی و مرگ یکسان نیستند. در زندگی امید هست، مرگ سراسر نیستی‌ست.

ـ من رازی ندارم. ـ چرا. همان رازی که من دارم. راز دردناک خدایان و شاهان: آن هم اینکه انسان ها آزادند. اژیست، آن‌ها آزادند. تو این را می‌دانی، و آن‌ها نمی‌دانند.

تو را می‌توانستم دوست بدارم. می‌توانستم… ولی چه؟ برای دوست داشتن، برای کینه ورزیدن، باید خود را وقف کرد.

- حواست پریشان است… چته؟ خوشبخت بنظر نمی‌آیی… - چرا چرا، من کاملاً خوشبختم. فقط کمی افسرده هستم… -کسانی که همدیگر را دوست می‌دارند غالباً افسرده‌اند…

وقتی عشق اینچنین زیباست چه اهمیت دارد اگر همه چیز را واژگون کند...

گفتار و کرداری که در ضمن یک درد و رنج شدید ابراز می‌گردد همیشه ظالمانه و جبران ناپذیر است.

من بی‌آن که ملاقات با تو را به خاطر داشته باشم بی‌درنگ حس کردم که تو را می‌شناسم ‌...

بجای فکر کردن به گذشته و آینده، به اون لحظه‌ای فکر کن که داری زندگیش می‌کنی.

نشانه‌ی برجسته انسان دست است، دست است که با آن مرتکب تمام شرارت‌هایش می‌شود.

بنظر من چیزهایی ترسناک تر از مرگ هم وجود دارد. مثلا؟ پول.

«اما مرگ برای من خیلی ترسناک نیست.» «من هم وقتی جوان بودم از مرگ نمی‌ترسیدم».

اگر تمام مردم دنیا می‌توانستند او را ببینند در یک آن، همه‌‌ی جنگ‌ها، خصومت‌ها و دشمنی های روی کره‌ی زمین از بین می‌رفت یا دست‌کم یک آتش‌بس بسیار طولانی اعلام می‌شد.

شاید او از آن آدم‌هایی بود که از خودشان انتقاد می‌کنند و این خصوصیتی است که همه‌ی مردم ندارند.

در هر حال او مثل یک سنجاب زیبا و ملیح بود.

من از مرگ نمی‌ترسم، فقط هنوز نمیخواهم تو را ترک کنم.

نالان ز کرده‌ها و پشیمان ز گفته‌ها دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم