بریده‌های کتاب امیررضا

اگر معنایی در شکست باشد این است: هشدار نسبت به بی پروایی پس از چند پیروزی پیاپی.فرونشاندن و زمینگیر کردن احساسات جوشان و خروشانی که کم مانده است لبریز شوند و به پرواز درآیند و منفجر شوند.

انسان از روی ناچاری به زندگی می چسبد و سرانجام ترجیح می دهد که نقصان های زندگی ، رنج و درد و پستی آن را تحمل کند و به اتکای اراده تن به گریز از این سراب را ندهد.

وقتی متولد می‌شویم گویی قردادی برای تمام عمر امضا می‌کنیم اما روزی فرا می‌رسد که با خود می‌گوییم کی به جای ما آن را امضا کرده است.

آرزومند را غم جان نیست آه، اگر آرزو به باد رود!

روزی که جان فدا کنمت،باورت شود. دردا که جز به مرگ نسنجند قدر مرد!

این همه باهم بیگانه، این همه دوری و بیزاری، به کجا آیا خواهیم رسید آخر؟ و چه خواهد آمد بر سر ما با این دلهای پراکنده؟ بنشینیم و بیندیشیم!

کاش برای رسیدن به آرامش، لازم نبود بخوابیم…

سینه این خاکِ خشکِ سوخته حاصل بستر بس جویبار های روان است. در دل گسترده اش، چو ابر گرانبار، اشکِ زلالِ هزار چشمه نهان است.

آه، هنگامی که یک انسان می کُشد انسان دیگر را، می کُشد در خویشتن انسان بودن را

همیشه آن هایی که عادل هستند، چوب گناهکاران را میخورند.

باید صبر کرد، باید انتظار کشید، زمان است که بر ما حاکم است، زمان است که در آن سر میز با ما قمار میکند و تمام برگ ها را در دست دارد، باید برگ های زندگی را، برگ های برنده زندگیمان را حدس بزنیم.

آنقدر از مرگ میترسیم که همیشه سعی میکنیم از تقصیرات اموات بگذریم، انگار پیشاپیش میخواهیم وقتی نوبت خودمان شد از تقصیرات ما هم بگذرند.

تفاوت صحیح و ناصحیح صرفاً به درک ما از روابطی که با دیگران داریم مربوط است، نه به درکی که از خودمان داریم، به این درک نمیتوان اعتماد کرد.

کنار او نشست و گفت گریه نکن، چه میتوانست بگوید، وقتی دنیا بی معنی است ، اشک چه معنایی میتواند داشته باشد…