بریده‌های کتاب امیررضا صدرا

چه هراسناک است این دنیا که مدام مثل فاحشه ها خودش را بزک می‌کند تا جنس بنجلی را به آدم بیندازد.تف!

[خدا] گفت:«هوم!کار من عشق است،عشق که دلالی ندارد!عشق با دلالی یک رسوایی است.کدام آدمی می‌تواند دلال من شود؟فقط منم که از دل آدم ها با خبرم.آدمیزاد،هر کس که باشد از کجا بداند توی دل دیگری چه میگذرد؟کی از دیگری برتر است؟وجود ندارد.»

علم بر شالوده این پایه‌گذاری شده که جهان از همه جنبه‌های قابل مشاهده‌اش عقلانی باشد.

همه همسایه‌ها می‌گفتند:«او افلیج می‌ماند.»زیرا آن‌ها مصیبت‌زده نبودند و کسی که مصیبت‌زده نیست،به معجزه ایمان ندارد.

کسانی که در زندگی خویش رنج نکشیده‌اند سزاوار سعادت نیستند،تراژدی همواره در شأن سرنوشت‌های بزرگ بوده است.

همین که بدبخت نبود،برای این که حس خوش‌بختی کند کفایت می‌کرد.ناژا تازه بیست‌و‌شش سالش شده بود،اما از حالا دلواپس از دست‌دادن بود.این جا هیچ چیز ثبات نداشت.

گه‌گاه این زندان را همچون ساعت شنی بزرگی می‌دیدم،که سقوط هر دانه شن در آن،سقوط ذره‌ای از زمان و فرو افتادن ذره‌ای از بدن،یا چکیدن قطره‌ای از خون ما و نابودی نفسی از هوای باقی‌مانده‌ی زندگانی ما بود.