بریده‌های کتاب عالیه باقری.

حقیقت سکوت می‌کند و بدون این‌که بخواهد، خودش، خودش را نشان می‌دهد.

لب‌هاش لرزید، انگار بغض کرده باشد،مثل بچه‌های مظلومی که هیچ‌چیز نمی‌خواهند، باباشان را می‌خواهند، اما هی بهانه می‌گیرند و آخر هم حرف دلشان را نمی‌زنند.

این‌همه رنج، این‌همه زخم، این‌هم غم و غصه کافی نبود که این‌همه دار و تیر و تفنگ می‌ساختند؟

دنبال روز خوشی می‌گشتم که خاطره‌ای بتواند گناهی را ببخشد، اما می‌بایست از سال و ماه می‌گذشتم و می‌ترسیدم از غصه گریه‌ام بگیرد، و می‌ترسیدم زیاد از خودم دور شوم.

غم همه‌ی عالم را تو سینه‌ی من جا داده بودند، به‌جای هوا انگار سرب می‌بلعیدم، گفتم :( نمی‌دانم چرا یکهو دلم گرفت.) و مگر نمی‌شود آدم در کودکی یاد سالهای بعد بیفتد؟

مگه می‌شه غم نداشته باشن؟ گل آدمو با غم درست کرده‌ن. هرجا باشی و هرکی باشی، غم و غصه تو جیبته.

دنیامون شده آخرت یزید!

هیچ‌چیز مثل یک قدم زدن شبانه فکر آدم را به کار نمی‌اندازد.

عجیب است که وقتی انسان از چیزی وحشت دارد و دوست دارد زمان هرچه کندتر بگذرد به‌نظر می‌رسد زمان با سرعت بیشتری سپری می‌شود.

این انتخاب‌های ماست که حقیقت باطنی ما رو نشون می‌ده نه توانایی‌های ما.

هیچ‌وقت به چیزی که خودش فکر می‌کنه اعتماد نکن مخصوصاً اگه نفهمی فهم و هوشش کجا پنهان شده.

حرف اضافه نباید زد. حالم از حرف اضافه بهم می‌خورد. اعصابم خرد می‌شود.

حقیقت! حقیقت هم زیباست و هم وحشت‌ناکه... برای همین وقتی آدم با حقیقت سر و کار داره باید خیلی احتیاط کنه.

ترسیدن از اسم هرچیزی ترس از خود اون چیز رو تشدید می‌کنه.