بریده‌ کتاب‌های مریم علویان

واقعیت، داستان و حقیقت همواره در تبادل هستند و وجود هر یک به دو تای دیگر وابسته است.

دلیل این‌که تعداد زنان رمان‌نویس تاکنون کم بوده به طور کلی ساختار خانه و خانواده است؛ نوشتن در اتاق نشیمن آسان نبوده و نیست.

هیچ علاج و مرهمی برای اندوه فقدان کسی که دوستش داریم وجود ندارد و وجود نخواهدداشت. اندوه، یک بیماری یا درد نیست. اندوه تنها واکنش ممکن نسبت به مرگ کسی است که دوستش داریم و تاییدی است بر این‌که ما چقدر برای خود زندگی ارزش قائلیم، برای همه‌ی شگفتی‌ها، هیجان‌ها، زیبایی‌ها و خشنودی‌هایش.

کسانی که از همه کم‌تر درباره‌ی ایده های خودشان تردید می‌کنند، فقط به دلیل سرعت بالاترشان، بیش‌تر از بقیه در شکل‌دهی به جهان نقش دارند، و این موضوع تاثیر مخرب عظیمی بر کره‌ی زمین دارد.

مرزهای شناخت ما به قلمروی مشاهده‌پذیرها و درک‌شدنی‌ها محدود است. ورای این مرزها نه می‌توان چیزی را شناخت نه می‌توان چیزی را اثبات کرد. با این همه، و چه بسا به همین دلیل، به باور آرنت ما باید فضای ورای این مرزها را بکاویم و آن‌جا درنگ کنیم؛ در هرجایی که، اگر آن را به نسبت‌های مکانی صرف منحصر کنیم، ناکجاست. به بیان دیگر، هرکس این‌گونه بیندیشد در بی‌وطنی سکنا می‌گزیند؛ در دیگرجایی که مکان مشخصی ندارد؛ جایی که قوانینش از زمین تا آسمان با قوانین فضازمان فیزیکدان‌ها فرق می‌کنند.

نویسنده آدم متفاوتی است؛ گونه‌ی غریبی که ترجیح می‌دهد زندگی را به تصویر بکشد، در حالی که آن‌ها، یعنی مردم، آن را زندگی می‌کنند. نویسندگی شبیه نوعی نفرین خوشایند است؛ خوشایندترین نفرینی که می‌شود تصور کرد.

《باید بیندیشیم》ما را به اندیشیدن در هر فضایی دعوت نمی‌کند بلکه از ما می‌خواهد به جای پذیرش صرف فضاها و آداب و رسوم و عرف‌ها، عروسی‌ها و خاکسپاری‌ها، دادگاه‌ها و مجالس، همیشه و همه‌جا الگوها و هنجارهای درونی‌شده‌ی آن‌ها را نقادانه بررسی کنیم.

نمی‌توانم بگویم که برای فکرکردن به کلیسا می‌روم، ولی هر موقع در کلیسا هستم، فکر می‌کنم. درست مثل پیاده‌روی است. وقتی محله را پیاده گز می‌کنی؛ دلیلش این است که می‌دانی به خانه که برگردی، آن را یافته‌ای. مرتب به کلیسا رفتن، با مرتب به یک مکان ثابت دیگر رفتن فرق دارد. سفینه‌ی کلیسایی نوعی وسیله‌ی حمل‌ونقل است که وارونه در هوا ایستاده؛ کف سفینه رو به آسمان و صلیب هم لنگرش: یک سفینه‌ی فضایی حقیقی.

ما همان چیزی هستیم که دوست داریم بخوانیم. وقتی اعتراف می‌کنیم کتابی را دوست داریم، انگار داریم اعتراف می‌کنیم که آن کتاب جنبه‌هایی از وجودمان را به خوبی نشان می‌دهد.

حقیقت زندگی‌کردن، نه با قطعیت مرگ، بلکه با اعجاز زنده بودن به اثبات رسیده است.

تنها مرهم اندوه، خاطره است؛ تنها تسکین درد فقدان کسی، اذعان به زندگی‌ای است که پیش از این وجود داشته است. به یاد آوردن دیگران، آن‌ها را برنمی‌گرداند و خاطرات، به تنهایی برای جبران امکانات ازدست‌رفته‌ی زندگی کسی که خیلی جوان از دنیا رفته، کافی نیست.

فراموشی دفاع طبیعی بدن است در برابر رنج. دردی که نوزاد، هنگام عبور از آن دریچه‌ی تنگ متحمل می‌شود، چنان شدید است که کودک ترجیح می‌دهد رنج زاده‌شدن را برای همیشه از یاد ببرد.

آن‌چه همینگ‌وی از جویس آموخت، تردستی معروف جویس در لفاظی و سجع و جناس نبود، بلکه توانایی شگرف او بود در ضبط تجربه‌ی انسانی یا به گفته‌ی خود همینگ‌وی 《دانستن این‌که آدم به‌راستی چه حس می‌کند، نه این‌که چه قرار است حس کند و چه به او آموخته‌اند که حس کند》.

سعی کن چیزی را دوست بداری. فرقی هم نمی‌کند چه چیز. خدا، زن، موسیقی، حتی مشروب یا تریاک. ولی یک چیزی را دوست بدار!

آلیس: به من گوش کن پدر. من تو حالت عادی، همیشه ناامیدم. پدر: جمله‌ی همیشگی آرتیست‌ها؛ شاید تو هم آرتیستی. آلیس: آرتیست کسیه که کاری رو به پایان برسونه‌.