بریده‌های کتاب آترینا ضیائی

((جسد های آن ها را در خیابان ول می کردیم واگر خانواده هایشان قصد داشتند یواشکی آن ها را داخل ببرند ،آن ها را هم به قتل می رساندیم. روز ها آن ها را درخیابان ول می کردیم که خوراک سگ ها شوند.گوشت سگ،خوراک سگ ))

می گفت خیلی وحشت دارم. من علتش را پرسیدم.گفت چون من از ته دل شاد وخوشبخت هستم؛شادی های زیادی وحشتناک است.

((حضار )) کارشون دست زدنه... این تویی که باید بدونی زندگیت رو داری وقف اثبات چی می‌کنی...

انسان انتقام جو به آرامش نمی رسد،فقط مصیب بیش تری می بیند.

بله ،ما آدم ها از آینده چه می دانیم؟ فلیکس با اشتیاق دنباله ی حرف ماری را گرفت.((از فردا چه می دانیم؟از هیچ چیز و هیچ جا خبر نداریم!))

دمپایی ها! از کودکی ام چه قدر راه آمده اید؟

پشتِ هر برگی ،بارانی هست پشتِ هر پنچره ای،خورشیدی پشتِ هرآینه،چشمی نگران که به جز عشق،کلامی ننویسی هرگز.

آدمی از همان روزِ آغاز آرزوهایش جوش خورده ست باطعمِ((ای کاش)).

بدرود را نگفته برای سلام تو از اولین دقیقه دلم تنگ می شود.

اندکی دیوانگی بد نیست کفش هایت را بکَن در برف دست هایت را بزن در ابر درخیابان،چشم هایت را به زیبایی دربیابان،گوش هایت را به خاموشی گاه گاهی درزمستان گوشه ی ابر را برای باد خیره شو درحالت قندیل ها گاهی ماه را از شاخه ها آزاد ذهن را از حرف ها خالی گوشی ات را گاه روی میز جا بگذار باخودت بنشین از خودت بشنو در خودت گاهی تکلم کن روح بی تاب تر از قبل عشق را پرشورتر از پیش اندکی دیوانه تر بد نیست!

آقا اجازه! یک تکه از دریا برایم می فرستی؟ این جا کویر است از باغ آن جا برگِ سبزی مرحمت کن این دور وبر خیلی فقیر است باران گذارش این طرف ها کم می افتد باید هلش داد امروز-لطفا یادتان باشد که فردا دیرِ دیر است اقا اجازه؟ یک شال گردن می فرستی؟ هر چهار فصل من زمستان است آقا این استوایی را که می گویند آیا می شود پیراهنش کرد؟ این جا درختی می شناسم من که عریان است آقا اقا اجازه؟ می شود از پشتِ آن کرسی از زیر آن عینک-که خیلی هم قشنگ است- احوال این گنجشک ها راهم بپرسی؟ آقا اجازه؟ ما سردمان است باحرف های تازه امشب گرممان کن

یک لحظه غفلت ،تمام مارا به تباهی می کشاند.