بریده‌های کتاب اسما

با صدای رگه دارش توضیح می داد که انسان مدام باید مشغول کاری باشد‌.سازندگی کند،وگرنه از درون پوک می شود.و بی کاری بدتر از تنهایی است. آدم بی کار در جمع هم تنها است.

هر چه پول درآورد کتاب خرید، و همه اش خیال می کرد شاعر است. پدر پرسید:«دنبال چه می گردی؟» گفت:«دنبال خودم.» از آدمی که دنبال خودش می‌گردد و دیوانگی را پیدا می کند،بیش از این هم انتظار نمی رفت.دیوانه ای که نه آزاری داشت و نه می شد تحملش کرد.