بریده‌های کتاب زهرا صفری

هنرمندان، به علّت داشتن تكيه‌گاه هاى نيرومند فكرى - عاطفى — اعتقادى پایدار، كه اساسى ترين وسيله و خمیرمايه‌ی كار ايشان است، هميشه‌ی خدا «آدم هاى نسبتاً باهوشى» بوده اند كه «روى دست» نمى‌خورده‌اند، و سوارى نمى‌داده‌اند، وسوار كردنِ كلک برايشان بسيار دشوار وتاحدّ زيادى غير ممكن بوده است.

گاه، آشكارا، حس مى كردم كتابفروشى درست مثل یک مطب ويژه‌ی كودكان است، واين بسيار مايه‌ی اميدوارى دلگرمی ما بود.

احزاب می‌آیند و می‌روند؛ اما آثار هنرمندانِ بزرگِ متعهد برجای می‌ماند.

راه های بسیار متنوع، دلنشین، کارآمد، و در عین حال ارزانی برای مصورسازی وجود دارد که به آسانی و با مختصری توجه و علاقه و پشتکار قابل پیمودن است.

ایده‌هایتان را زماتی‌که صرفا «قابل قبول» هستند به اشتراک بگذارید. (این شجاعت را داشته باشید که احمق به نظر برسید)

فردیّت یعنی تشخّصی که کار هر فرد در مقابل کار همه افراد دیگر دارد، یعنی مُهری که شیوه کار هرکس _و نه امضای او_ به پای آثار او می‌زند.

یک روز، بالاخره، باید گرافیست‌ها و مصورانی که دارای عاطفه انسانی و مهر به کودکان هستند، جای نقاشان بیمارِ طفل‌آزار را بگیرند.

من عاشق جزئیاتم و همیشه باور دارم که در این جزئیات حقیقت و خردمندی نهفته است.

هجده سالگی نقطه پایان هیچ زندگی‌ای نمی‌تواند باشد، خیلی زود است. این زن هنوز باید کلی مادری می‌کرد، کلی لباس می‌دوخت. دست‌هایش کلی نوازش به گیسوان دخترک و پسرهایش بدهکار بود…

ای خاک بر سر دنیایی که علی و فاطمه درِ خانه‌ات بزنند و چیزی بخواهند و تو ناز کنی! ای خاک بر سر دنیایی که علی و فاطمه و بچه‌هایش به‌سمت تو قدم بردارند و توی دلت بگویی:« ای بابا چرتمان را پراند! چیزی نشده که. خلیفه نشده‌ای، صبر کن سِنت بالاتر برود، پخته‌تر شوی، نوبت تو هم می‌رسد!» ای خاک بر سر دنیایی که علی بیاید تو را شاهد بخواند و تو بگویی نه!

مدینه برای این مرد، کوچک است. او آخرین است، آخرش است، آخر مهربانی، آخر صبر، آخر کلمه و آخر اخلاق.

علی به گواه تاریخ خیلی از شب‌ها بیرون می‌رفت و با چاه حرف می‌زد، دردودل می‌کرد و کلمه‌هایش را در دل خام مدفون می‌ساخت. من خیلی به این فکر می‌کنم که اگر اینهایی که مانده، اینگونه اعجازگونه و مهیب و پر از حرارت و نور، آنهایی که دفن کرده چه بوده‌اند! به که رسیده‌اند؟

«دانایی اندوه می‌آورد.» اصلا تو این جمله را می‌خوانی انگار غم عالم می‌ریزد توی دلت. انگار پس از قرن‌ها مطالعه و دانستن و آگاهی، این جمله را گفته و سپس آه کشیده…

کلمه باید دم بکشد، حانیه، قوام بیاید، لعاب بیندازد، رِی کند. کلمه مهم‌ترین مخلوق خداست…

آدمیزاد هشتاد درصد بدنش آب است. من می‌گویم اشک است. اشک خیلی چیز خوبی است لاکردار، آبادیِ چشم است…

اگر بیم چیرگی ستمکاران نبود و قبر تو آشکار نمی‌شد، در کنار قبر تو برای همیشه می‌ماندم و برای این مصیبت بزرگ، نظیر مادری داغ‌دیده، ناله و فریاد می‌کردم.

مادر من! فرزندت حسین هستم. با من سخن بگو قبل از اینکه قلبم پاره شود…

جریان سقیفه، برخاسته از یک هیجان ناشی از تعصب‌ها و رقابت‌های قبیله‌ای بود، نه چیز دیگر؛ و در آن عقل و منطقی حکومت نمی‌کرد و اگر با مسائل تعصبات قبایل عربی به‌خوبی آشنا شده باشیم، این جواب‌ها کاملا قابل قبول خواهد بود.

«رها شدن از رنج برای مردم دشوار است؛ چراکه رنج‌های آشنا را به ترس‌های ناشناخته ترجیح می‌دهند.» تیک نات هان

«… و‌ من نبیّ رحمتم نه رسولِ عذاب…»