بریده‌های کتاب حجره‌ دار شرقی‌ترین خیال

مردی که من دیدم،آدم خوبی بود.وجدانش راحت بود و بی قراری آدم بد ها را نداشت.اما این را هم بگویم که که مرگ در چشمان این آدم زندگی می‌کند.چشم‌ها را خوب می‌شناسم.این یکی جنسش فرق داشت.یاد شمشیر کهنه‌ای می‌افتم که هنوز خیلی تیز است و هیچ بویی از ترحم نبرده...

بعضی اندوه ها از روی لوح وجودی آدم پاک نمی‌شه،حتی اگه هزار و چهارصد سال بگذره... من آسیب دیدم. من حرمله رو دیدم. حداقل خودم که چنین فکری می‌کنم.

نشستیم نوشابه خوردیم و مستندی با زیرنویس عربی دیدیم در حالی که پیرزن از کنارمون سینه‌خیز،مثل یه حلزون که از خودش یه رد لزج و سفید به جا می‌گذاره از کنارمون گذشت.در حالی که یه رد پهن لزج و قرمز روی زمین می‌گذاشت...

همه انسانها رازهایی دارند که فقط خودشان می‌دانند.رازهایی که آدم حتی وسوسه نمی‌شود با کسی در میان بگذارد.او هم داشت.او زیر بازجویی شکسته بود.این همان چیزی بود که هیچکس نمی‌دانست. تنها او بود که می‌دانست آن روز کذایی به آنجا رسید که بخواهد اطلاعات بدهد؛همه اطلاعاتش را...فقط فرصتش پیش نیامد...

تنها چیزی که اون‌ور سیم‌ها جا موند،سرزمینمون بود...و قبر ها...و سلامتی...و باورهامون،یا دست کم باور من...

ما هوائیم...و نه خاک...

و این آخرین لحظه‌های اون زندگیه؛زندگی‌ای که همه توش خوشحال بودیم...

بدترین قسمت این ماجرا،غیر قابل درک ترینشه...اینکه همه‌چیز به شکل دردناکی زیبا بود...

آه لایوبوچکا! تو می‌دونی دارم از چی باهات حرف می‌زنم،از اندوهم،همون چیزی که قراره به مردم بدی... ولی شاید اونموقع،من دیگه اینجا نباشم... شاید به خاک برگشته باشم،کنار ریشه‌ها...

من همه‌ش بین واقعیت و خیال سردرگمم...

چرنوبیل جنگی بود ورای همه جنگها؛هیچ راه گریزی نبود... نه زیر زمین،نه زیر آب،نه حتی رو هوا...

روح بی‌گناه اون داره میون یه سری غریبه عذاب می‌کشه...

هیچ وقت باورم نمی‌شد که زندگی‌مون اینجوری عوض بشه...هیچوقت...

احساس می‌کردم خیلی بزرگتر از همسن و سال‌هام هستم،احساس پیری می‌کردم...اونا از روحم خبر نداشتن،نمی‌دیدن درونم چی می‌گذره...

چرا از شر متعجب نمی‌شویم؟ چرا حیرت از شر در نهادمان وجود ندارد؟