بریده‌های کتاب تندیس اسدآبادی

وقتی برای مرگ‌کسی عزاداری می‌کنی،جشن گرفتن برای تولد دیگری سخت است.ولی آیا این معنی زندگی نیست؟همه‌ی ما به دنیا می‌آییم و از دنیا می‌رویم،و هر چیزی که بین این دو اتفاق می افتد،می‌تواند آنقدر تصادفی باشد که منطق را به چالش بکشد.تنها انتخابی که داریم،نحوه‌ی واکنش ما در لحظات با ارزش زندگیست.

وقتی به بزرگسالانی نگاه میکنید که در خانه‌ی یک فرد معتاد به الکل بزرگ شده‌اند،دو نتیجه‌ی مشترک را می‌بینید_یا خودشان معتاد والکلی می‌شوند،در نتیجه‌ی بروز تراما و ترکیب آن با مسائل ژنتیکی،یا اینکه کمال گرا و حریص می‌شوند،تا با خانواده‌ی خود متفاوت باشند و روی فرار تکیه می‌کنند.

هرچه بزرگتر میشویم انتخاب میکنیم. آگاهانه یا ناآگاهانه. تصمیم می گیریم که چطور با ما برخورد شود. باید انتخاب کنی و باید بخاطر خودت سرپا بایستی. هیچ کس نمی تواند این کار را برای تو انجام‌دهد.

قلب‌های آن‌ها به تدریج از هم جدا شده بود.کازوکه مطمئن بود وقتی چنین اتفاقی می‌افتد هیچ راهی برای درست کردن وضعیت وجود ندارد.

پدر من همیشه می‌گفت:"هیچ‌وقت برای هنر صرفه جویی نکنید".