بریده‌های کتاب 𝕊𝕖𝕝𝕖𝕟𝕠𝕡𝕙𝕚𝕝𝕖

چشم هایش آینه ی غمگین چشمان خودم هستند.

«بمون» مرتب این را می‌گبود و من طوری به این کلمه چنگ می اندازم که انگار تکه چوبی در اقیانوسی پهناور است.

لایا روی نیمکت دیگر بدنش را مچاله کرده و در حالی که یک دستش روی بازوبندش است، به خواب فرو رفته. کنارش زانو میزنم و زمزمه میکنم:«تو عبادتگاه منی، کشیش منی، دعای منی، رهایی بخش منی.» بابابزرگ اگر می فهمید شعار مورد علاقه اش را این‌طور خراب کرده ام، به من اخم می کرد؛ ولی *من* این‌طوری ترجیحش می‌دهم. پ. ن: وااااای سنستسذتیذینن 😭

+«اگه سعی کنی من رو از پا دربیاری، اشکالی نداره؛ ولی قبل از اینکه این کار رو بکنی می خوام یه چیزی بهت بگم، چون هر دومون می دونیم عمرم به دنیا نیست و اگه هیچوقت بهت نگم، از خودم متنفر می‌شم.» «دلم برات تنگ شده» «همیشه دلم تنگ میشه، حتی وقتی یه روحم.» 😭😭😭

ذهنم به من دستور می دهد سکوت کنم، ولی قلبم برای شنیده‌شدن فریاد می‌زند.

« همیشه از تاریکی درونی می ترسی. متوجه نیستی؟ تا وقتی با تاریکی بجنگی، توی روشنایی وایستادی.»

دلم می خواهد نزدش بروم، او را محکم بغل کنم و فراموش کنم با هم دشمنیم.

وقتی به هلین نگاه می کنم، سینه ام درد می گیرد. آیا روزی دست از دل‌تنگی برای او خواهم کشید؟ به چه چیزی فکر می کند؟ آیا یاد زمانی افتاده که هر دو با هم اینجا بودیم؟

طنابی را که می دانم مرا به الایس وصل کرده است محکم می کشم. حتما متوجه شده زمین خورده ام. تا چند ثانیه ی دیگر دست هایش را حس خواهم کرد که مرا نزدیک تر می کشند و از جا بلند می کنند. جیغ‌زنان اسمش را در طوفان صدا می زنم، ولی صدایم در برابر خشم طوفان، به جایی نمی رسد. طناب بینمان یک بار کشیده می شود. بعد به نحو ترسناکی شل می شود و وقتی آن را به سمت خود می کشم، چیزی در انتهایش نیست...

چای دم کن خسته ام از تلخی نسکافه ها چای با عطر هل و گل های قوری بهتر است من سرم بر شانه ات یا تو سرت بر شانه ام؟ فکر کن خانم! اگر باشم چه جوری بهتر است؟ :)))))))))))

هر شب عمرم به یادت اشم می ریزم ولی بعد حافظ‌خوانی شب های یلدا بیشتر رفته ای... اما گذشت عمر تاثیری نداشت من که دلتنگ توام امروز... فردا بیشتر

اصلا از این به بعد شما باش و شانه ات ما را برای گریه سر آستین بس است :))))))))

ولی من دوستش دارم. چجوری باید مردی رو که عاشقشم بکشم؟ دخترکی که بودم، دخترکی امیدوار بود. آن پرنده ی کوچک ضعیف... آن دخترک بال بال می زند و با سردرگمی سرش را تکان می دهد. پس اوگرها و قولشون چی می‌شه؟ می خوای بکشی‌ش، دوستت رو، هم ‌رزمت رو‌،همه چیزت رو، تنها چیزی که توی زندگی‌ت... صدای دخترک را خاموش می‌کنم: تمرکز کن!

بابابزرگ یک بار به من گفت:«مشکل آدم‌های طماع اینه که فکر میکنن بقیه هم به اندازه ی اون ها طماعن.»

الایس می گوید:«عواطف از تو انسان می سازن. حتی اونایی که ناخوشایندن، هدفی دارن. سرکوبشون نکن. اگه نادیده‌شون بگیری، فقط بلندتر و عصبانی‌تر می شن.»

یه عالمه مرگ. همه جا هست. پس زنده‌موندن چه فایده ای داره؟

هروقت ترس کنترل رو به دست گرفت، برای مبارزه باهاش از تنها چیزی استفاده کن که قدرتمندتر و نابودنشدنی‌تره: روحیه‌ت، قلبت.

چشم های خاکستری‌اش نافذند.

به سمت لایا می چرخم.«بهم بگو چی می خوای؟» سپاسگزاری‌ای که بر چهره اش می نشیند تقریبا ارزش این حقیقت را دارد که مجبورم تا زمانی که زهر مرا بکشد، با این شورشی احمق کنار بیایم.

اگر چشم های قرمز می توانستند شعله ای روشن کنند، من اکنون در نیمه‌راه دهمین گودال جهنم بودم.