بریده‌های کتاب Mohtasham

زمان عین سوهانه، تندی و تیزی رو می بره ولی شکل همه چی رو عوض میکنه.

روی تنه ی درخت ها نباید چیزی نوشت؛ ولی با این وسوسه چه می توان کرد که نوشته ها روی تنه ی درختان می مانند؟!

معمولی بودن سخت ترین دستاورد زندگیه!

تنهایی خیلی سخت است. سخت تر از زندگی بی رویا. آدم همیشه توی ابرها زندگی نمی کند. کم کم می آید پایین و آن وقت تنهایی از همه چیز سخت تر می شود.

ما هم جواب دعای یک نفریم و هم رویای برآورده نشده ی دیگری!

آه! زیستن، چه خوب است زیستن! زیستن برای دوست داشتن و دوست داشته شدن!

پاک سرگشته بودم. فقط می خواستم در کنارش باشم. همیشه در هاله ی او، در پرتو او، تا آخر عمر. غیر از این هیچ نمی خواستم. آخر مگر می توانستم از او دور شوم؟

هدف داشتن چقدر شادی بخش است! خوشحالم که هدف های زیادی در سر دارم که به نظر پایان ناپذیر می آیند. به محض اینکه به یکی از اهدافت برسی، هدف والاتر و درخشان تری سر راهت سبز می شود و همین زندگی را لذت بخش و هیجان انگیز می‌کند.

انسان تنها موجودی ست که مصرف می کند بی آن که تولید کند. انسان شیر نمی دهد، تخم نمی گذارد، قدرت کشیدن گاو آهن را ندارد، سرعتش آن قدر نیست که بتواند خرگوش بگیرد. بااین وجود، انسان اشرف مخلوقات است. اوست که حیوانات را به کار وا می ‌دارد و همه چیز را برای خودش تصاحب می کند.

«دنیا کارخونه ی تضمین آرزوها نیست!»

سال ها از زندگی ام را صرف احتیاط برای زنده ماندن کردم تا بلکه زندگی طولانی تری داشته باشم و ببینید این روش من را به کجا رسانده است. در خط پایان هستم و هرگز لذت مسابقه دادن را تجربه نکردم!