بریده‌ کتاب‌های راضیه محمدی

به خدا سوگند، نمی‌دانم از چه چیزی و به چه کسی گلایه کنم: از ستمی که به انصار روا شد یا از ظلمی که در حق من روا داشتند؛ هر چند حق این است که به من ستم شد و حق من را زیر پا گذاشتند؛ چراکه سخنگوی قریش در برابر استدلال انصار، پاسخ داد که رسول خدا فرموده است: «امامان از قریش‌اند» او با این پاسخ، انصار را به سکوت وادار کرد. اما نوبت که به من رسید بدون هیچ استدلالی حق مسلم مرا نادیده گرفتند و مرا از ورود به عرصه‌ی حاکمیت بازداشتند.

و از همه‌ی اینها عجیب‌تر و غریب‌تر مرگ ناگهانی یزید بود. یزید اصلا و ابدا مردنی نبود. سی و هشت سالگی که سن مردن نیست. این وسیله‌ی نقلیه طبق تنظیمات کارخانه لااقل باید سی سال دیگر برایم کار می‌کرد. سقط یا اسقاط ‌شدن بی مقدمه و ناگهانی یعنی سیبل تیر غیب قرار گرفته است.

این سجادی که اکنون ساکن زمین است، یک موجود فوق بشری که نیست آدمی است با همۀ حواس و غریزه‌های انسانی یعنی تشنگی و گرسنگی دارد خواب و بیداری دارد بیم و امید دارد خشم و شهوت دارد شادابی و خستگی دارد و در کل جامع همۀ طبایع و غرایز بشری است. روبات نیست که از خودش هیچ اراده و اختیاری نداشته باشد و مطابق تنظیمات کارخانۀ الهی عمل کند. خلبان طیاره هم نیست که سیستم را بر روی اتوپایلت بگذارد و همه چیز را به مرکز کنترل. بسپارد اینها اگر اراده و اختیاری از خودشان نمی‌داشتند که کارهای مثبت‌شان ارزش پیدا نمی‌کرد اگر حق انتخاب نمی‌داشتند که موفقیت‌هایشان هنر محسوب نمی‌شد

هلال انگار پرده از حقیقتی برمی‌داشت گفت "اول مطمئن شو طرفت معنای شهادت را می‌فهمد بعد این سوال را بپرس. من این سه سال که اینجا بودم این را فهمیدم آن که زیاد از شهادت حرف می‌زند شهید نمی‌شود. من هنوز نمی‌دانم شهادت یعنی چه. چون آنها که شهید شدند هیچ حرفی درباره‌اش نزدند. یا لااقل با من نزدند."

می‌دانید! نویسندگی نه سواد می‌خواهد و نه تکنیک. این از من به شما نصیحت، همه‌‌اش یه نوع موهبت است. قانون ریاضی و فیزیک نیست که با درس خواندن یادش بگیرید، چیزی‌ست شبیه پیغمبری. باید انتخاب شوید و رسالت را به دش بکشید. نمی‌توانید همین‌طوری قلم و کاغذ را بگذارید زیر دستتان و شروع کنید به نوشتن. اگر منتخب نباشید هر چقدر هم که دوره ببینید، تلاش کنید و زحمت بکشید هیچ گوهی نخواهید شد. رک بگویم، هر کسی غیر از این به شما گفت، برای جیبتان کیسه دوخته. شک نکنید هیچکس بدونه قصد و نیت بهتان امیدواری نمی‌دهد. که اگر غیر از این بود، جیب روانشناسان و روانکاوان، خروار خروار پر نمی‌شد.

خیلی چیزها هست که نمی‌دانیم. چیزهای زیادی که انگار پشت دیوار بلندی پنهان شده‌اند و یک نفر مثل "شکور" می‌تواند به ما بگوید. خیلی چیزها هست که پیش روی ما یا پشت سر ما اتفاق می‌افتد و سایه‌اش در جایی دیگر دیده می‌شود.

شاید بزرگترین نعمت الهی به انسان نعمت فراموشی باشد. اینکه بتوانی خاطرات تلخ را فراموش کنی. اینکه بتوانی روزگار شیرین گذشته را از یاد ببری و به آنچه نصیبت شده عادت کنی و باور کنی که از اول روزگارت همین بوده، نعمت بزرگی است.

مسعود سوخته، پسر کریم، دودِ زر را بیرون میداد و کف زخم خورده ی دستش را میخاراند و فکر می‌کرد گاهی اوقات مُردن بهترین اتفاق عالم است. به خصوص در جنگ. با گلوله. خون پاشان و جوان. استغفراللهی گفت و کام عمیق دیگری گرفت از سیگار...

و جهان برای آدمی که در آنی احساس کند هیچ مطلق است تنگ تر از رحم معیوبِ زنی است با لگن خاصره ی تنگ... صدای اذان از نزدیک به گوش میرسد. کیوکوشین کای سی و سه ساله به عادت همیشه زیرلب میخواند الله لا اله الا هو الحى القيوم...

بعضی بارهایی که تاریخ روی شانه‌های آدم‌ها می‌گذارد آن‌قدر سنگین است که انسان به انصافِ تاریخ شک می‌کند.

در تاریخ هر انقلاب بیمارستانها سردخانهها و گورستانها بسیار پرکارند. بدشانس مردههای عادی ای اند که این روزها گذرشان به پزشکی قانونی میافتد. انگار بی موقع ریق رحمت را سر کشیده اند،مزاحم اند... سه سال کار توی سردخانه به او یاد داده بود که همه ی مرده ها به یک اندازه حق مُرده بودن

اما مگر نه این که هر آدم لحظه ای باشکوه دارد در زیستنش؟... لحظه ای که میتواند از تاریخ و روزگار جدایش کند و به آن تکیه بدهد... این لحظه را نمیشود با هیچ کس در عالم تقسیم کرد

ناگهان با یک نگاه به زنی شکسته اما زيبا با ابروهایی پر دلش می‌لرزد... مردها در سالِ 58 هم تفاوتی با مردهای سال‌های قبل و بعد ندارند

اغلب صبح ها بچه‌های حاج آقا همدانی را می بردم توی حیاط و سوار تاب می‌کردم اما آن روز خدایی بود که بچه ها خواب بودند و من تنهایی رفتم حیاط و روی تاب نشستم. یک دفعه صدای هواپیمایی را شنیدم؛ آنقدر پایین حرکت میکرد که زود فهمیدم یک هواپیمای عراقی است میگ سیاه و ترسناکی بود. نمیدانم خدا آن لحظه چه نیرویی به من داده بود با اینکه از ترس داشتم می‌مردم دیدم دو تا موشک از میگ جدا شده و دارد به طرفم میآید. با چنان سرعتی از تاب پایین پریدم و به طرف دیوار رفتم که بعدها خودم باورم نمیشد دست‌هایم را روی گوش‌هایم گذاشتم و دهانم را باز کردم و تندتند اشهدم را خواندم می‌دیدم که بمب‌ها چطور مستقیم به طرفم می‌آید منتظر بودم لحظه بعد همه جا آتش بگیرد و من تکه تکه یا پودر بشوم. پ. ن: ما نسل بعد کی و چطور می‌تونیم درکی از جنگ داشته باشیم؟ جنگ این است💔

در باور عشق و شناخت حقیقت آن، مرد ممکن است فریب بخورد؛ اما زن... زن حقیقت عشق را زود تشخیص می‌دهد با حس نیرومند زنی، و اگر دبّه درمی‌آورد از آن است که عشق هم برایش کافی نیست، او بیش از عشق می‌طلبد، جان تو را.

قلب، قلب، همانچه در سینه‌ی من می‌تپد، که در سینه‌ی من می‌تپد و بازتاب آن در چهره و در مویرگ‌های چهره، انسان را از دیگری متفاوت می‌نماید. قلب، _دل_ همان مفهوم قدیمی و باستانی که فرهنگ ما بر محور آن ریخت یافته یا از ریخت افتاده است.

پس اول که کافران حمله به وی آوردند و وی را در تیغ گرفتند، دستِ راست وی بینداختند. و جعفر عَلَم باز دستِ چپ گرفت و نگاه می‌داشت تا دستِ چپ وی نیز بیفگندند. و چون دست چپ وی انداخته بودند، علم به سینه بازنهاد و نگاه می‌داشت و جنگ می‌کرد تا وی را بکشتند. در خواب دیدند که حق به عوض آنکه کافران هر دو دستِ وی انداخته بودند، او را دو پر برویانیده بود تا در بهشت هر کجا می‌خواست با مرغانِ بهشت می‌پرید و از این جهت او را "جعفر طیار" لقب نهادند.

آنگه مرا گفت یا حبیبِ ،من هفت کرامت به جای تو و به جای امتِ تو بکردم که هرگز به جای هیچ پیغامبری نکردم یکی آنکه هر پیغامبری که آفریدم او را مانندی آفریدم؛ تو را که آفریدم، بی نظیر آفریدم. دیگر آنکه همه رسولان را از وقتِ آدم تا به روزگارِ تو مشتاقِ دیدار تو داشتم تا امشب که تو را بدیدند. سه دیگر آنکه امتِ تو را قوتِ بسیار ندادم تا دعوی خدایی نکنند چون دیگر امتان. کچهارم آنکه امتِ تو را مالِ بسیار ندادم تا شمار ایشان دراز نباشد در قیامت. پنجم آنکه ایشان را عمرهای دراز ندادم تا گناهان ایشان بسیار نبود. ششم آنکه در توبه بر ایشان گشاده دارم تا آن وقت که جان ایشان به در غَرغَره رسد. هفتم آنکه ایشان را آخر همه امتان کردم تا بودنِ ایشان در گور دراز نباشد تا به قیامت.

گفتم: «یا جبریل، آن که راست که من خود را بازان حالی می‌یابم؟» گفت: «یکی از آن فرزند توست: حسن، شهید گشته به زهر، و دیگر به نام فرزند تو: حسین، شهید کربلا.» مرا دل درپیچید. بگریستم... (هرگز در بهشت کس نگریست، مگر رسول آن شب برای حسن و حسین.)