بریده‌های کتاب راضیه محمدی

استکبار، یعنی در دنیا قدرتی هست که به منافع ملت‌ها و به خواست انسانها، توجهی نمی‌کند؛ به مفاهیم ارزشی انسانی هیچ اعتنائی نمی‌کند. برای او فقط یک چیز اهمیت دارد و آن خود او است؛ آن هم با روحیه‌ی تکبّر، افزون خواهی و زورگویی! آن هم با زبان زور، با خشونت، با شدت، با بی رحمی و سفاکی! امروز آمریکا چنین وضعی دارد.

درباره‌ی مسلمانان جهان، آنچه که حقیقتاً مایه‌ی رنج و تأسف و درد است، این است که مسلمانان، امروز به آن چیزی که بیش از همه احتیاج دارند، کمتر توجه می‌کنند و آن عبارت از بازگشت به اسلام و اتکاء به قدرت اسلامی و استحکام پیوند بین مسلمانان و وحدت مسلمین است.

بنابراین، روند صلح دهۀ ۱۹۹۰ یک روند صلح واقعی نبود. اصرار بر موضوع تقسیم و کنار گذاشتن موضوع آوارگان از دستور کار روند اسلو را در بهترین تفسیر به یک نقل و انتقال نظامی و یک نوع تنظیم مجدد کنترل اسرائیل بر کرانه باختری و باریکه غزه تبدیل کرد. در بدترین تفسیر هم که اسلو ساختار تازه ای برای کنترل این مناطق به وجود آورد که زندگی فلسطینی‌ها را در مناطق اشغالی بسیار بدتر از چیزی کرد که تا پیش از آن وجود داشت.

توافق اسلو هم تفاوتی با بقیه بحث ها نداشت. در این سند هم موضوع آوارگان چنان در تبصره‌ها دفن شده بود که تقریبا در بین انبوه کلمات، به چشم نمی‌آمد. البته شریک فلسطینی این توافق هم در این ایجاد ابهام در خصوص موضوع آوارگان نقش داشت، که احتمالاً از غفلت آنها ناشی می‌شد نه از تعمدشان ولی این، در نتیجه تفاوتی ایجاد نمی‌کند.

اگر دقت کنید در اینجا امام در اجابت دعا دو نکته را موثر می‌داند: 1. رضا و خواست خدا؛ 2. صلاح انسان. پس اینکه ما از خداوند چیزی را بخواهیم که مورد رضای او نیست، طبیعی است که برآورده نشود. همچنین وقتی چیزی را بخواهیم که به صلاح ما نباشد؛ حالا یا هیچ‌وقت به صلاح ما نیست یا اینکه باید مدتی بگذرد تا زمان مناسب برسد

دعا کردن ما، خودش با اجازه‌ی خداست؛ همچنان که پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «هنگامی که خداوند بخواهد نیازهای بنده‌اش را برآورده کند، به او اجازه و توفیق دعا کردن می‌دهد» و خداوند کریم‌‌تر و بزرگوارتر از آن است که اجازه دعا بدهد، اما دعا را برآورده نکند.

انقلاب کبیر عربی اولین خیزش فلسطینی‌ها علیه سیاست‌های حکومت قیمومیت بریتانیا در حمایت از صهیونیسم بود، و سه سال طول کشید تا ارتش بریتانیا بتواند آن را سرکوب کند. در این روند ارتش بریتانیا حدود ۲۰۰۰ خانه را در جریان مجازات‌های دسته جمعی متعددی که علیه جمعیت بومی اعمال شد، تخریب کرد.

چیزی که هر پروژه استعماری‌ای در درجه اول نیاز دارد، عبارت است از زمین در مناطق اشغالی کرانه باختری و باریکه غزه زمین فقط از طریق سلب مالكيت و مصادره بسیار گسترده اراضی، بیرون کردن مردم از جایی که چندین نسلشان در آن زندگی کرده بودند، و محدود کردن آنها در مناطق محاصره شده‌ای با شرایط دشوار زندگی میسر شد.

پیامد اخلاقی مسئله هم این است که کشور یهودی، البته قطعاً مانند بسیاری دیگر از کشورها از دل گناه زاده شد. اما این گناه، یا این جنایت، هیچ وقت پذیرفته [ و به آن اعتراف] نشد. حتی از این بدتر، برخی محافل در داخل اسرائیل وقوع این مسئله را پذیرفتند، اما در عین حال این اقدامات را صددرصد موجه قلمداد کردند، هم به عنوان چیزی که در گذشته رخ داده بود و هم به عنوان یک سیاست آتی علیه فلسطینی‌ها در هر کجای فلسطین که حضور داشته باشند. این جنایت هنوز و همین امروز هم در حال ارتکاب است.

این جرم [یعنی پاکسازی نژادی] در دهه ۱۹۹۰ میلادی و پس از جنگ داخلى بالكان [و جنایات صربها] تعریف [حقوقی و رسمی] یافت، طبق این تعریف: پاکسازی نژادی به هرگونه اقدامی از سوی یک نژاد و قوم مشخص گفته می‌شود که به منظور بیرون راندن یک گروه نژادی و قومیتی دیگر صورت گیرد، به این هدف که یک منطقه مخلوط نژادی را به یک منطقه خالص نژادی تبدیل کند. چنان اقداماتی، فارغ از اینکه به چه وسیله ای انجام گیرد، به حد «پاکسازی نژادی» بالغ می‌شود (حال، وسایل انجام آن می‌تواند از اجبار و تهدید تا اخراج و کشتار دسته جمعی را شامل شود).

این وضعیت بغرنج وقتی حادتر شد که رهبران یهودی به خاندان هاشمی حاکم در اردن برای دستیابی به نتیجه ای که مد نظر اردنیها بود توافقی پیشنهاد دادند در انتهای جنگ ۱۹۴۸، عملاً فلسطین کم و بیش به همان ترتيب مد نظر صهیونیستها بین جنبش صهیونیسم و اردن تقسیم شد بود.

ریشه‌های صهیونیسم امروزی را می‌توان عملا در قرن هجدهم و چیزی که جنبش روشنگری یهودی خوانده میشد یافت. آن‌ها گروهی از نویسندگان، شاعران و خاخام‌ها بودند که زبان عبری را احیا و مرزهای آموزش سنتی و مذهبی یهودی را به سمت پژوهش‌های فراگیرتر علمی، ادبی و فلسفی پیش بردند در پی رشد این جنبش در سراسر اروپای مرکزی و شرقی، کم‌کم روزنامه‌ها و مجلات عبری رو به ازدیاد گذاشت.

بنابراین فلسطین یک سرزمین خالی نبود. فلسطین بخشی از جهان ثروتمند و حاصلخیز شرق مدیترانه در قرن نوزدهم و در مسیر نوسازی و ملی گرایی بود. فلسطین بیابانی نبود که منتظر شکوفایی باشد. فلسطین از حيث مفهومی یک کشور بود و آماده میشد تا به عنوان یک جامعه مدرن وارد قرن بیستم شود، با تمامی محاسن و معایب چنین دگرگونی و تبدیل از یک بخش امپراطوری عثمانی به یک کشور مستقل. اما استعمار این کشور توسط جنبش صهیونیسم، این روند را ناکام گذاشت و آن را برای اکثریت مردمی بومی‌ای که آنجا زندگی می‌کردند تبدیل به یک فاجعه کرد.

دست بر شانه ام گذاشت فرمود: «اگر ما اهل بیت حسین با او همراه نمی‌بودیم دشمنش واقعه عاشورا را همان گونه تحریف می‌کرد که معاویه این اسیر آزاد شده وقایع دیگر مربوط به پدرم و برادرم حسن را تحریف کرده. است تو هم به همان دلیل این جایی که ما اینجاییم. ما اینجاییم تا حقیقت تکثیر شود.»

در ذهنم این‌ها را ردیف کرده بودم به عارفه بگویم: عارفه جان، چقدر خوشحالم که مانع شدم بیایی. برادری کردم در حقت اذیت می‌شدی من اصلا منکر معنویت این سفر نیستم، اما حجمی چنین از بنی آدم و نبود امکانات یا کمبود امکانات قبول کن که آزار دهنده است. البته شاید برای من که عادتم را به سفر از دست داده‌ام سختی‌ها بیشتر خود را نشان می‌دهند. دوست دارم با هم در وقتی دیگر که امکانات مناسب‌تر باشد، بیاییم و به زیارت امام‌ها برویم.

گمان می کنم از شدت ضعف دچار مالیخولیا شده‌ام و به قول شما پزشک‌ها گرفتار سندرم حاج ناصر شده‌ام و ویروسی در ذهن من به فحش فعال شده است که هر چه پیش تر می‌روم سلول‌های بیشتری را از من در برمی‌گیرند. بفرما سروکله اش پیدا شد و این بار مشتی بادام ریخت توی مشتم و رفت. هیچ سؤالی نکرد. نپرسید «خوبی؟» نگفت «تصمیمت چیست؟»، عین فرفره رفت. چهارده تا بادام بود دستش را خواندم. حتما به نیت چهارده معصوم. می‌خورم. بسیار خب فحشت هم نمی‌دهم. چون این‌جا نجف است و علی هست و آه...

نام کوفیانِ بیچاره هم در تاریخ خیلی بد در رفته. همه‌ی غیر کوفی‌ها از کوفی بدترند در دنیا. اسم کوفی به بدنامی در رفته. گمان میکنم این هم جزو کارهایی است که بنی امیه و بنی عباس کردند، برای خاطر اینکه کوفه همیشه مرکز حماسه و شور تشیع بوده؛ بزرگان اصحاب ائمّه از کوفه بوده‌اند. شیعیانی که نشر دعوت آل محمد(علیهم السّلام) را کردند، همه از کوفه و یا غالباً کوفی‌اند همیشه دعوت به قیام از طرف شیعیان از کوفه انجام گرفته.

امام بیمار! خب هر انسانی در مدت عمر بیمار، می‌شود پس ما به همه‌ی مردم بگوییم بیمار؟ بابا امام سجّاد یک جوانی بود، در یک برهه‌ای از زمان یک تبی عارضش، شد سرماخوردگی پیدا کرد تب کرد و در واقعه‌ی کربلا مریض بود، این اسمش امام بیمار دیگر نباید باشد، بله همین امام بیمار حزب شیعه را، جمعیتی را که هواخواه اهل بیت بودند و طرفدار حکومت اهل بیت و تشکیل جامعه‌ی اسلامی به معنای واقعی بعد از واقعه ی کربلا که ضربت کوبنده ای بر پیکر این جمعیت بود مجدّداً متشکل کرد افراد را جمع کرد دوروبر بنی امیه را خالی کرد.

لواط عامل قطع نسل و بقای نوع است و چون مشابهی در نظام خلقت ندارد، بدعت است، نه انحراف. بدعت مقابله با سنت الهی و قرار دادن سنت در مقابل آن است.

اگر بدی در جامعه‌ای فرهنگ شود و بد بودن ارزش تلقی گردد، اصلاحش سخت‌تر می‌شود؛ چون در چنین جامعه‌ای بد بودن هزینه ندارد و این خوب بودن است که هزینه دارد و شخص باید جهاد زیادی کند تا خوب باقی بماند. اگر بخواهد حداقل خوبی را حفظ کند باید زحمت بسیاری متحمل شود؛ اما اگر در جامعه‌ای خوبی اساس و ارزش باشد، حفظ پایه و سطح اولیهٔ خوبی ساده است و البته آنچه نیازمند جهاد است، بالاتر بودن خوبی است.