بریده‌ای از کتاب احضاریه اثر علی موذنی

گمان می کنم از شدت ضعف دچار مالیخولیا شده‌ام و به قول شما پزشک‌ها گرفتار سندرم حاج ناصر شده‌ام و ویروسی در ذهن من به فحش فعال شده است که هر چه پیش تر می‌روم سلول‌های بیشتری را از من در برمی‌گیرند. بفرما سروکله اش پیدا شد و این بار مشتی بادام ریخت توی مشتم و رفت. هیچ سؤالی نکرد. نپرسید «خوبی؟» نگفت «تصمیمت چیست؟»، عین فرفره رفت. چهارده تا بادام بود دستش را خواندم. حتما به نیت چهارده معصوم. می‌خورم. بسیار خب فحشت هم نمی‌دهم. چون این‌جا نجف است و علی هست و آه...