صهیونیسم با یک ملت خاص دشمن نبودند، با بشریت دشمن بودند. علت هم این بود که در طول قرن های متمادی، یهودی ها دائما در معرض سرکوفت و تعقیب و تحقیر ملت ها و دولت ها قرار داشتند.

دشمنان اسلام دیدند که اسلام توانست یک انقلاب بوجود بیاورد،دیدند که اسلام توانست یک نظام مستقر و پایدار به وجود بیاورد، دیدند که اسلام توانست یک ملت را به خودآگاهی برساند، آنها را از حالت هزیمت روحی به اسقرار و اتکا به نفس و اعتزاز به خود و دین خود تبدیل کند و برساند،دیدند که اسلام میتواند یک ملت را آنقدر قوی کند که همه ابزارهای دشمن را بی اثر کند.

اشتباه عرب‌ها همین بود که مسئله فلسطین را یک مسئله‌ی عربی قلمداد کردند؛ آن هم یک عربیِ محدود که فقط یک عده حق دارند درباره‌ی آن اظهار نظر کنند؛ دست کشورهای اسلامی و ملت‌های اسلامی و قدرت‌های اسلامی را کوتاه کردند، گفتند نه، مسئله‌ی فلسطین به ما مربوط است. امروز چنین حالتی به وجود آورده‌اند در حالی که می‌توانستند از کمک ملت‌ها استفاده کنند؛ می‌توانستند از فشار ملّتها بر استکبار جهانی استفاده کنند. این سوء سیاست بعضی و خیانت بعضی دیگر است.

صهیونیست‌ها هر زمانی که مقتضی باشد، یک قدم جلو می‌آیند. سیاست آنها، سیاست تدریج است. امروز یک قدم جلو می‌آیند در دنیای اسلام های و هوی می‌شود؛ کسانی بدگویی می‌کنند کسانی شعار می‌دهند بعد کسانی وسط می‌آیند مصالحه برقرار میشود؛ آب‌ها از آسیاب که افتاد، یک زمانی گذشت، یک قدم جدید برمی‌دارند؛ این روشی بوده است که تا امروز صهیونیست‌ها در فلسطین و اطراف فلسطین در پیش گرفته‌اند.