بریده‌های کتاب داود

مسئله تقابل بین اندوه است و سوگواری. اندوه یک وضعیت است اما سوگواری یک فرآیند. اندوه عمودی و سرگیجه آور است و نفس تان را می بُرد. سوگواری افقی است و شما را به سمت و سوی تازه ای میکشاند.

وقتی خدا را کشتیم خودمان را هم به کشتن دادیم. مسلماً حق داشتیم که این رفیق قدیمی خیالی مان را بکشیم اما شاخه ای که روی آن نشسته بودیم هم بریدیم.

بعضی با بال هنر پر میکشند، بعضی با مذهب عروج می‌کنند؛ ولی بیشتری ها را عشق پرواز میدهد. هر داستان عاشقانه، بالقوه ، داستان اندوه نیز هست؛ اگر نه در اوایل، اما در ادامه اش...

زمانی که یک زن از نیروهایی که او را تحت تاثیر قرار میدهند آگاه میشود، قدرتی به دست می آورد که زاییده دانش است. اسطوره ها نیرو های نامرئی و قدرتمندی هستند که رفتار ها را شکل میدهند و عواطف را تحت تاثیر قرار می‌دهند.

چیزی که برای یک زن رضایت بخش است، ممکن است برای دیگری کاملا بی معنا باشد و این بستگی به اسطوره ای دارد که درون هر زن فعال است. هرچه زن پیچیده تر باشد، نشانه ی آن است که اسطوره های بیشتری در درون او فعال هستند.

در حکومت توتالیتر درخواست حق برخورداری از حریم خصوصی به این معنا بود که چیزی داری که میخواهی پنهانش کنی. و پنهان کردن چیزی به ایت معنا بود که آن چیز ممنوع است. و اگر آن چیز ممنوع بود پس حتما علیه حکومت بود، پس تو حتما دشمن بودی.

در حکومت توتالیتر کمبود مسکن چنان مشکل لاینحل فراگیری است که بعد از مدتی آدم دیگر به آن فکر نمیکند. مردم اینجا چهل سالشان هم که بشود باز با پدر و مادرشان زندگی میکنند

در جامعه ای که حکومتش توتالیتر است، آدم ناچار است با قدرت ارتباط مستقیم داشته باشد؛ راه گریزی وجود ندارد. به همین دلیل سیاست هرگز انتزاعی نمی شود. له صورت نیرویی خشن، بی رحم و آشکار باقی می‌ماند که تمام چند و چون زندگی ما را تعیین میکند: چه بخوریم، چه بپوشیم و چطور زندگی کنیم.

خدای هر کس، تصویری از پدر اوست و رویه شخصی هر فرد نسبت به خداوند، به طرز رفتار وی با پدر واقعی خویش بستگی دارد و پا به پای آن تغییر و تبدیل می یابد و خدا در واقع فقط یک پدر است با عظمتی به مراتب بیشتر.

چرا این‌گونه فرض میکنیم که استعداد هایمان سرنوشت ما را رقم میزند و اینکه استحقاق یا شایستگی پاداش هایی را داریم که ثمره تلاش و استعداد هایمان است؟ به ۲ دلیل میتوان این فرضیه را به چالش کشید. اول اینکه برخورداری من از فلان استعداد دست خودم نیست بلکه صرفا وابسته به شانس است. دوم اینکه اکر در جامعه ای زندگی میکنم که استعداد هایی که بطور شانسی از آن برخوردارم پاداش میدهد، حق ندارم به خودم ببالم. بخش زیادی از جذابیت باور شایسته سالارانه در این اندیشه نهفته است که موفقیت مان دست خودمان است و این تصویر رهایی بخش است از این حیث که ادمیزاد را موجودی خودساخته، نویسنده سرنوشت خویش و ارباب تقدیر خویش میداند و موجب رضایت فردی می‌شود.

وقتی شایسته سالاران به کارگران می‌گویند تحصیلات ناکافی آنها مسبب بدبختی هایشان است، وجهه اخلاقی به موفقیت و شکست میدهند و ناخواسته مدرک گرایی را ترویج میکنند. تعصب مدرک گرایی و ساختن سلاح از مدرک دانشگاهی یکی از علائم تکبر شایسته سالارانه است.

اگر شایسته سالاری یک امید است، پس آن هایی که جا میمانند همیشه میتوانند سیستم را متهم کنند؛ اما اگر شایسته سالاری یک واقعیت است، آن هایی که جا میمانند فقط میتوانند خودشان را متهم کنند.

آرنه نس، فیلسوفی که ریاضیات را میفهمید معادله خاص خودش را برای آسایش طرح کرد. W=G^2/Pb + Pm W = well being آسایش G = glow شور و شوق P = pain درد b = bodily جسمانی m = mental روحی

طرز راه رفتن آدم از صورتش گویا تر است. راه رفتن نشان دهنده ی ارزش ها و هنجار های اجتماعی شما هم هست. وضعیت اجتماعی هر فرد، همانطور که پیر بوردیو هم میگوید، بر لوح بدن او حک میشود. گام هایتان هیچ وقت دروغ نمیگویند.

وقتی ادم راه میرود، افکار و تجربیات بی اهمیت با آن که عمیقا مهم اند درهم می آمیزند. یک چیز خنده دار و یک چیز جدی هردو ممکن است به یک اندازه معنا دار باشند. پیاده روی آدم را قبراق میکند؛ به او آرامش میدهد؛ برایش شادی می آورد.

زمانه زمانه ی هیاهوست و سکوت در آستانه ی انقراض. حالت بنیادین مغز پریشانی و آشفتگی است. سخت است که فقط بنشینی. سخت است که بیکار باشی و هیچ جا هیچ خبری نباشد. بلز پاسکال گفته بود : « تمام مشکلات انسان از این نشئت میگیرد که نمیتواند یکجا تنها و ساکت و ارام بنشیند»

سکوت لذتی ست حتی لوکس تر از داشتن آن کیف های لویی ویتون که آنقدر طرفدارش هستند. سکوت شکوه و ابهتی خاص هم در خود دارد: همچون اقیانوس یا پهنه بی پایانی از برف...