بریده‌های کتاب نیایش مجدی

در ترانه ی "شیراز" ، او معشوقه اش را به شهری تشبیه می کند آکنده از حافظ و سعدی و ارم و عطر بهار نارنج🍊

برخلاف دیدن و شنیدن و خوردن و حرف زدن، فکر کردن را نمی توان متوقف کرد..

بالاسر قهوه چی به عربی نوشته بود: قهوه شراب اهل خداست!

فَبِایّ آلاء ربِکُما تُکذِبان؟

اگر قهرمان از قبل بداند چه نیازی دارد، فاتحه ی داستان خوانده است!

در کتاب ها نمی نویسند اما؛ بچه داری کاری بیست و چهار ساعته ست، حتی از کار بیرون هم بدتر است

فعلا دارد زندگی اش را لحظه به لحظه تجربه می کند بی آنکه خودش را سوال پیچ کند‌

گمونم گاهی یک کار احمقانه، از صدتا کار عاقلانه بهتره!

به قول مادرم: 《 زندگی گاهی از قصه ها و فیلم ها و خواب ها، عجیب تر است! 》

اما من شاعرم؛ شاعرها با قلبی بزرگ و صدایی بلند می نویسند.‌.

اگر هنگامی که از غضب بر سرم فریاد می کشی ، در همان لحظه من آرزو می کنم که در کنارت باشم عشق نیست، پس چیست؟

در عجب م از دلیران و سردارانی که اگر گمان کنند حقی از خودشان ضایع شده؛ زمین را و زمان را به آتش می کشند اما در مقابل حقی که از این مردم ناتوان و رنجور پایمال می شود چشمشان را می بندند و سکوت و سازش خود را تدبیر و تعقل می نامند. به خدا سوگند مصیبت ایشان از همه ی مردم بیشتر است!

انگار روی شانه هایش مسکن ریخته بودند؛ آخر هرکه را بغل می گرفت آرام می شد!

آوارِ تقدیر، از موهاش کشیده شد تا توی گردن و کمرگاهش..

هنر، زندان توحّش است!