بریده‌های کتاب محمد ابراهیمی

شب، رایزن خوبی است.

نامه به آ.آ.فت. 24 اکتبر 1859. (فت در آن زمان مشغول ترجمۀ دیوان شمس‌الدین محمد حافظ، شاعر بلندپایۀ ایران بود.) : اما از شوخی گذشته حافظ شما در چه حال است؟ یکی از نغزترین اشعار حافظ را که ترجمه کرده‌اید برایم بفرستید که دهانم آب بیفتد...

حسرت بردن به نیکی‌ها یکی از صفات خوب است.

با روستاییان دیده‌بوسی کردم -ریششان بوی دل‌انگیز بهار می‌دهد-،...

وقتی انسان، خوب باشد به راستی که در این جهان لذت می‌برد.

بی‌ارادگی خطرناک‌ترین صفت زندگی است.

من مرد خودپرستی هستم.

هرگاه اثری شما را نگرفت دربارۀ آن هیچ اظهارنظر نکنید. آن‌قدر آثار زیبا و دلنشین وجود دارد که در تمام عمر نمی‌توانید آن‌ها را مطالعه کنید.

من بر آنم که باید کمتر سخن گفت تا بیشتر احساس کرد.

وقتی که پتیاره شد یار، وقتی شرف اشرفی شد / دونانِ زاهد فروشند سی‌پاره به پاره‌نانی

(ای کاش می‌توانستند / از آفتاب یاد بگیرند... / و کاردهای‌شان را / جز از برای قسمت کردن / بیرون نیاورند.)

جداََ که مرد مجنونی هستم.

با دل؛ این گاوِ خوش‌علف، چه کنم؟

و کوه صهیون کلوخی است! / حتی اگر صد سال هم به ریش ما بخندد / شوخی سخیفی است اسرائیل در خاورمیانه.

فرزندان فردوسی تا اذان صبح / به تحلیل حمله‌های جانانۀ شیاطین سرخ سرگرم‌اند.

گنجشک را تروریست می‌دانند / که چنگال‌های کوچکش، گلوی گربه را آزرده است!

آنچه از سخن تولستوی اخذ می‌شود آن است که ریاکاری هنرمند در اثر هنری‌اش آشکار می‌شود و هنر ریاکارانه، که خالقش اعتقادی به آنچه می‌گوید ندارد، ذره‌ای ارزش ندارد.

تو فراتری ز دست‌ها، شکست‌ها این بریده، این صدا منم. زیر دست و پا منم.

بعد از این همه دوندگی / حاصل تو چیست؟ / از خودت بپرس، فی‌المثل / زندگی و مرگ در مذاق تو / گندم ری است یا عسل؟

گر به غیر خون من نمانده راه چاره‌ای پس به انتظار چیستید؟ آی تیغ‌ها! چه استخاره‌ای؟