(ای کاش می‌توانستند / از آفتاب یاد بگیرند... / و کاردهای‌شان را / جز از برای قسمت کردن / بیرون نیاورند.)

در غریوِ سنگینِ ماشین‌ها و اختلاطِ اذان و جاز / آوازِ قُمریِ کوچکی را / شنیدم، / چنان که از پسِ پرده‌یی آمیزه‌ی ابر و دود / تابشِ تک ستاره‌یی.

نگاه کن / که چه‌گونه / فریادِ خشمِ من از نگاه‌ام شعله می‌کشد / چنان که پنداری / تندیسی عظیم / با ریه‌های پولادینِ خویش / نفس می‌کشد.

من درد بوده‌ام همه / من درد بوده‌ام... / چونان طبل / خالی و فریادگر / [درون مرا که خراشید / تام از درد / بینبارد؟]