بریده‌های کتاب مرضیه‌بانو

چون مرگ در تعاقب آدمی باشد، همه بادها باد موافق می‌شود.

غمِ تو در جستجوی مأوایی خلوت بود. دلِ خرابِ مرا یافت و قرارگاه نزولش ساخت.

هرگز عزاداری را در ذهنت تمرین نکن! این کار ذهنت را تاریک می‌کند و روحت را ذلیل...

هر منطقی، هر قدر هم قدرت توجیه داشته باشد، قدرت از میان بردن اندوه بازمانده از یک فاجعه را ندارد.

کشتن یک دروغ، بسیار سخت‌تر از شکستن یک سپاه است.

عاشق برای گریستن، بهانه می‌خواهد.

حسین بزرگترین شکست‌خورده‌ی پیروز تاریخ بشر است.

هر دقیقه در حال تمام شدن بود اما تمام شدنش هرگز تمام نمی‌شد.

رطوبتِ هوا به قدری بالا بود که ماهی‌ها می‌توانستند از درها وارد شوند و از پنجره‌ها بیرون بروند و در فضای چاردیواری‌ها شناور باشند.

"...کجاست آن دل‌هایی که خود را به خدا بخشیده‌اند..." ( از خطبه ۱۴۴ نهج‌البلاغه)

سر در نمی‌آورد چرا برای توصیف آنچه آدم در جنگ احساس می‌کند این همه کلمه لازم داشت، وقتی فقط یک کلمه کافی بود: ترس.

زن فقط به فکرش رسید در دل بگوید: "مردها چقدر عجیب‌اند. تمام عمرشان را صرف جنگ با کشیش‌ها می‌کنند و بعد کتاب دعا هدیه می‌دهند".

درست است که شهادت دست ظلم را از جان و مال مردم کوتاه نمی‌کند، اما سلطه ظلم را از روح مردم می‌گیرد. مسلط به روح مردم خاطره‌ی شهدا است؛ و همین است بار امانت. مردم به سلطه‌ی ظلم تن می‌دهند اما روح نمی‌دهند.

من تاریخ را از دریچه چشم شهدا می‌بینم. از دریچه چشم مسیح و علی و حلاج و سهروردی، نه از روی نوشته زرنگار حکمای به حکومت رسیده که انوشیروان آدمی را عادل نوشته‌اند با آن همه سرب داغی که به گلوی مزدکی‌ها ریخت.