بریده‌های کتاب 𝘔𝘢𝘩𝘴𝘢

چشم هایش را بست:« کارم از تکیه گذشته.دلم میخواهد توی بغلت بمیرم.»

می گویند پشت سر هر مرد بزرگی یک زن ایستاده ، اما پشت سر هیچ زنی ، هرگز مردی نیست.

آن چشم ها، آن چشم های سیاه و براق ، ای خدا، کاش می‌توانستم خودم را در چشم هایش حلق آویز کنم..

نباید هرگز به زنان و مردان عاشق خندید.همین جوری دوتا نگاه در هم گره میخورد و آدم دیگر نمی‌تواند در بدن خودش زندگی کند،میخواد پر بکشد.

به من خیره شد. حاضرم قسم بخورم به این فکر میکرد که زندگی با من چگونه خواهد بود.نمی شود به کسی آنطور نگاه کنی که جرمی به من نگاه میکرد،مگر آن که آینده ات را با او تصور کنی.

«دلتنگی برای کسانی که مرده بودند برایشان دردناک بود و کم‌کم حال‌وهوای اتاق سنگین می‌شد و به نظر می‌رسید، مثل سقفی که فرو بریزد، روی سرشان آوار می‌شود. چیزی نمی‌گذشت که می‌فهمیدند کارشان بیهوده است؛ اما از آنجا که هنوز با این موضوع کنار نیامده بودند باز این کار را تکرار می‌کردند. امیدوار بودند که با آویختن به‌هـم و گرفتن دست همدیگر و انتخاب درست کلمات، راهی به بیرون از هزارتو بیابند ویک‌جورهایی به خانه بازگردند..»

اما با این حال به خاطر موضوع دیگر گناهکارم:جنایت انجام ندادن هیچ کاری.من مانع مرگ های غیر ضروری مردمان بی گناه نشدم.من در رویارویی با جنون ساکت بودم.من گوش هایم را در برابر فریاد بی گناهان بستم.

لحظه ای که به تو می نگرد انگار با تمام وجود نگاهت می‌کند ، انگار هیچ‌کس دیگری توی این دنیا یا تمام آدم هایی که توی این اتاق هستند به قدر تو ذره ای برایش ارزش ندارد و تو با او تنها هستی.