بریده‌های کتاب مشکات عبادیان

-علی را هم دیده ای؟! -آری -علی بزرگ ترین اعجاز رسول خداست!...

شب تاریک رسیدیم به چند متری دژ عراقی ها.می فهمیدند همه مان کشته می شدیم. موجی بود . حالش که بد می شد،داد و بیداد راه می انداخت.برادرش باما بود.کلی اصرار و التماس کرده بود که همراهمان بیاید. یدفعه حالش بد شد برادرش کنارش بود. برگشت یک نگاه به ما کرد ، چشم هایش را بست، دستش را گذاشت روی سر برادرش، سرش را کرد زیر آب...

با آن تبلیغاتی که شده بود،وقتی اسیر می شدند،منتظر بودند بزنیمشان و شکنجه شان کنیم،یا بکشیمشان؛اما خیلی وقت ها،وقتی میرسیدند به جای فحش و کتک کمپوت می خوردند. گاهی هم بچه ها شورش را در می آوردند. توی گیلان غرب،آمده بودند یکی از اسرا را تحویل بدهند. _دوروز پیش گرفتیمش _این دو روز کجا بوده؟ _هیچی برده بودیمش باختران باهم رفتیم حموم .یه گشتی هم تو شهر زدیم و بستنی خوردیم گاهی خود اسیر ها می آمدند اطلاعات عملیات،همه چیز را سیر تا پیاز می گفتند بیچک و چانه،بی کتک، بی تهدید.

تاریکی خوب است اصلا خوش به حال آنهایی که کورند . کوچک که بودم مرد همسایه مان کور بود و می دیدمش که چه آرام و با احتیاط دست به عصا راه می رود. همیشه سرش را بالاتر از بقیه ی مردم و طوری کج می گرفت که انگار می خواهد زوایای پنهان روبرویش را در بیاورد و حرکت کند . برعکس ما که همیشه توی چاله و چوله می افتادیم ، بس که عجله می کردیم و نصف قدرت بینایی مان بلا استفاده می ماند ، هیچ وقت ندیدم او زمین بخورد.

آیا تا به حال قلبت به خاطر تمام شدن کتابی به درد آمده است؟ آیا شده تا مدت ها بعد از تمام کردن کتاب ، نویسنده اش همچنان در گوشت نجوا کند؟