اسم اصلی کتاب در واقع غرور و پیشداوری یا همون قضاوت بوده ...وقتی به پایان کتاب برسید بیشتر درک خواهید کرد
جین آستین تبحر زیادی در به تصویر کشیدن شخصیت هایش دارد و خوب آنها را به مخاطب القا میکند و همزمان او بهترین نویسنده در وصف عواطف پیچیده انسانی ست مانند عشق، غرور، تاسف غم، پشیمانی و...

      

        چشم هایش برای من سراسر تبسم بود:)
چگونگی اش را نمیدانم...
-انتظار این حجم از سادگی زبان، جذابیت سیر رمان و بخصوص  امروزی بودن را از رمانی که  قریب به یک قرن پیش نگارش یافته نداشتم!
یکجایی که حرفه ای بودن نویسنده کامل برایم مسجل شد اداره ی چند شخصیت در تضاد؛ و تفهیم افکار و اعتقادت آنها (که گاه مخالف هم بودند) برای مخاطب بود به گونه که با هر دو طرف احساس نزدیکی می کردم
اما یکجایی شخصیت زن داستان تغییر کرد
یعنی از یک زن مرموز به یک زن حراف تبدیل شد!
مگر این دو خصیصه مقابل هم  نیستند؟!
      

        هیچ وقت این خدمتی را که آقای حبیب اللهیان به دینمان کردند فراموش نمی کنم 
الحق که این کتاب یک معرکه ی به تمام معناست
اینکه از آیات، روایات، احادیث حتی به زبان آماری و از همه مهم تر سخنان فیلسوفان غربی؛
 با منطقی مثال زدنی
تاثیر حجاب را به صورتی که برای هر سنی قابل فهم باشد تشریح کنی، کار هر کسی نیست!! 
در نظرات دیگر خواندم که داستان ضعیف از کار در آمده اما باید بگویم متوجه نشدید که این اثر پژوهشی و مقاله طور است؟!
اگر سراغ خواندن رمان آمدید، برگردید! 
 از نظرمن داستان هم جذابیت های خودش را داشت گرچه اصلا به پای  اطلاعات نوشته شده نمی رسید... 
بیشتر از داستان روی گفته های خانم مجیدی زوم بودم و اغراق نیست اگر بگویم با ولع می بلعیدمشان :) 
هر بار میخواستم کتاب را کنار بگذارم و چندی فکر کنم اما...
      

        بانوان نویسنده از مخاطب خواستند که کتاب را مزه مزه کند و آرام بخواند... 
 اما با این اثر فوق العاده باید بگویم نتوانستم جلوی خودم را بگیرم و آن را در فاصله های بیشتری بخوانم:) 
 در نتیجه کتاب را دو تکه خواندم! 
و خواهشم از بانو ملیحه اینست که از شهید عزیز؛ علیرضا ویزش فرد هم برایمان کتابی بنویسند
 که همسر شهید و هم صاحب قلم هستند...!
      

        جدا از  لذتی که بردم ؛  تمثیلات کمی بیش از اندازه اند.
تمثیل در ادبیات حکم نمک غذا را دارد و بایستی به اندازه باشد.
و  نویسنده هم کمی اصول منطق را برای پیشبرد داستان زیر پا گذاشته بود.
 نسبت به جلد اول"چایت را من شیرین می کنم" -از روی قلم خود نویسنده اگر قضاوت کنیم- ضعیف تر بود. 
ولی در کل رمان قوی و شیرینیست
 نویسنده در انتقال هیجانی که میخواهد (به مخاطبش) موفق بوده  که قابل تقدیر است:))
      

        کاری که قلم کالین هوور با انسان می کند دردناک و در عین حال دلنشین است
انگار کسی قلبت را در مشت بگیرد و بفشارد
و حتی بعد از رها کردنش هم رد انگشت هایش روی آن بماند.
این است که بعد خواندن هر کتابی از او با خودت می گویی چرا؟ واقعا چرا؟
حتی زمانیکه امید می دهد رنج شخصیت ها از یاد نمی رود . . .
      

        بنظر نویسنده می خواست  اثری در حول و حوش اسرائیل بنویسد
از  حروف عبری روی جلد هم همین برداشت می شود
اما خیلی ضعیف از کار در آمده
کل صفحات دست دست شده تا برسد به یک صفحه ی درست و حسابی!
 نه می شود گف روشن است نه مبهم!
نه می شود بفهمی نویسنده اطلاعات دقیقی داشته... یا نداشته است!
و . . .
      

        از هر نظر عالی!
منبع جامعی در باره ی حضرت علی (ع)  نیست
 اما قطره ای از این دریای بی کران را نشان می دهد :)
و مخاطبش را ترغیب می کند به تحقیق بیشتر در زندگی امیر المومنین (ع)
متن های نابی که از نهج البلاغه ، خورشیدوش، علی صدای عدالت انسانی و دیگر کتاب ها آورده شده کاملا بجا و به طرز عجیبی درون داستان چنج شده اند که مهارت نویسنده را نشان می دهد.
+ در زیر متن شاهد یک ضدیت هایی هم بودم...
      

        باید بگویم طول رمان پر از احساسات است ولی مثل رمان های مجازی دیگر نیست که نویسنده عقده های دخترانه اش را خالی کرده باشد و داستان سیر منطقی دارد با این حال با بعضی عقاید نویسنده که به کتابش راه پیدا کرده بود موافق نیستم .
+ قلم فوق العاده لطیف است :)))
      

        با اینکه تو کودکیم خوندمش...
هنوزم گاهی بازی پسر داستان و دوستش رو انجام میدم
توی این بازی حدس میزدن مردمی که توی خیابون راه میرن چه داستانی دارن و در موردشون خیال پردازی میکردن
و بعد در مواردی میرفتن و با خود طرف هم صحبت میشدن
در کل خاطرات خوبی ازش دارم :)
      

        اولین کتاب ضد آرمانشهری بود که خوندم و همینطور اولین کتاب ازاین نویسنده
فکر نمیکردم اینقدر جذبش بشم 
چطور بگم؟!
گیرایی خاصی داشت و قلم نویسنده جوری بود که تصویر کردن صحنه ها تو ذهنم آسون تر بود
و البته نباید از مترجم غافل بود...
قبل از این ترجمه های دیگری از آقای بهمنی رو خونده بودم و مثل همیشه عالی!
      

        یک گام خوب در حیطه ی رمان جوان و نوجوان!
قلم و روایت و خود ماجرا جذاب و گیرا
بخصوص توصیفاتش از امیرالمومنین(ع) را دوست داشتم...
      

        وایبش بشدت منو یاد قهوه ی سرد آقای نویسنده انداخت
 نه اینکه مثل اون باشه
بهر حال هر دو در یک تیمارستان اتفاق میفتن
اما این کتاب
 میشه گفت یه ژانر معمایی هم زیر لایه هاش داره
و از خوندنش لذت بردم...
جوری بود که از صفحه ی اول تا آخر کتابو یه لحظه هم زمین نذاشتم!!
      

        خوندنش رو توصیه نمیکنم بخصوص برای کودک و نوجوان
در ظاهر کتاب خوبیه و به یه موضوع باارزش هم اشاره داشته
 اما تصوراتی که در ذهن جا میندازه اصلا خوب نیست
مثل چی؟
ملکه انگلیس خوبه!
بریتانیا به پناهنده ها کمک میکنه!
انگلیسی ها رفتار خوبی با پناهنده ها دارن!
و حس ترحمی که خانم منصوره فرمودن...
در حالی که واقعیت 180 درجه فرق داره 
اصلا همین انگلیسی ها با دستور همین ملکه شون باعث بوجود اومدن همچین شرایط سختی ان و حالا دل میسوزونن؟
منکه باور نمیکنم!
بنظر میرسه نویسنده تحت فشار بوده که این همه ضد و نقیض در داستانش دیده میشه!
بالاخره طرفداری از حق یا باطل؟؟
      

        حتی نمیدونم چرا این کتابو با وجود گذشت چند سال از خوندنش 
 در ذهنم به عنوان یه رمان خوب و دلنشین بیادش میارم
 حتما امتحانش کنین!