بریده‌های کتاب "死の天使"

شگفتا اگر از دلتنگی من به خودت با کسی دردودل کرده باشی...

اما اگر نخواهم داستانمان به پایان برسد چطور؟

خدایا! خدایا چقدر ٱوه دلتنگ آن خنده‌ها بود.

زندگی عجب چیز عجیبی است.

مرگ عجب موجود عجیبی است.

آری برای هر کسی سخت است که اشتباهش را بپذیرد، مخصوصا اگر مدتها روی اشتباهش پافشاری کرده باشد.

-ٱوه عزیزم، همه چی درست میشه.

برای او پایان تقدیر و سرنوشت، "یک چیز" بود اما برای اوه پایان همه راه‌ها "یک کس" بود.

این که مدتها قبل از اینکه فرصت پیدا کنی خانواده‌ی خودت را بسازی، خانواده‌ی اولت را از دست بدهی؛ این تنهایی، نوع خاصی از تنهایی است.

یکی از آن دسته آدمهایی بود، که فقط بود، همین.

انگار از قعر لانه‌ی چلچله ها در تنه‌ی درخت، شورابی را می‌دید، بی‌آن‌که خودش بداند زنده بود. نه. مرده بود و نمی‌دانست که مرده است.

گفت:«آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی‌فهمد.»

آیدین. آیدین کجایی که ببینی تنها شده‌ام، و هرشب دنیا یخ می‌زند. انگار همه‌ی آدم‌های دنیا مرده‌اند، و من تقاص هراس همه‌ی آدم‌ها را یکجا پس می‌دهم.

گفت:«دنبال خودم در گذشته ها می‌گردم. ما چیزهایی داشته‌ایم که حالا نداریم.»

من دنبال چیزی می‌گشتم که گمش کرده‌ام. دارم رفته‌رفته تبدیل به آدمی می‌شوم که به فکر کردن فکر می‌کند. حالا فکر کردن برای من عادت شده. هدف شده.

آدمی شده بود که حال و آینده‌اش را رها کرده بود و به گذشته‌ها چسبیده بود. دلمرده شده بود. تنهایی را بیش‌تر از همه چیز دوست داشت.

گفت:« این باران هم به‌خاطر من می‌بارد. اما نمی‌دانم خودم به‌خاطر چی زنده‌ام.»

«آیدین، اورهان، همدیگر را خیلی دوست داشته باشید. زندگی، زندگی ارزشی ندارد.»

بلبل چه می‌داند که بر بام کدام آید فرود آزاده و عاری ز شب پنداردت آزادگار آیم چو چنگ اندر خروش چون زخم بر من می‌زنند این مردمان رنگ‌رنگ این دشمنان نابکار