بریده‌های کتاب حانیه افتخاری

در موسیقی صفحه های کوارتت جَز مدرن شب وجود ندارد،خبری از بارهای دود گرفته نیست. انفجار ها و جرقه ها و بارقه های کوچک نور،نور ستارگان و گاهی نور ظهر،نور شگفت آور فراگیر ،مثل چلچراغ های الماسی شناور در آسمان.

نوشتن،اینجا کسی را برای حرف زدن به من می دهد. ولی بی فایده است،چیزهایی می نویسی که دوست داری بشنوی. عجیب است وقتی خودت را می کِشی این کار را نمی کنی. تقلب وسوسه ات نمی کند.

فهمیدم برای مهربان نبودن با او باید با خودم بجنگم.چون نمی توانم میلم به حرف زدن را مهار کنم.حتی با او.حداقل دست کم یک انسان است.

او انسان نیست ،یک فضای تُهی است با قیافه ی مبدل انسان.

من همیشه ازدواج را به چشم یک ماجراجویی جوانانه نگاه کرده ام،دو آدم هم سن با هم رهسپار می شوند ،با هم کشف می کنند،با هم رشد می کنند. ولی من هیچ چیز برای گفتن به او ندارم،هیچ چیز برای نشان دادن به او. همه ی کمک ها از سمت او خواهد بود.

یک شب گفتم عطر فرانسوی می خواهم،فقط یک هوس بود،امروز با چهارده شیشه عطر مختلف آمد،رسما عطر فروشی را غارت کرده بود.جنون است. چهل پوند قیمت دارند. انگار در هزار و یک شب زندگی می کنم.سوگلی حرمم. با این همه تنها عطری که می خواهم آزادی است.

کالیبان را انگار مجبور کرده اند یک بطری ویسکی را تا ته بخورد. معده اش نمی کشد.پیش از این تنها عامل شرافتش فقر بوده.اسیر یک مکان و شغل بودن. مثل اینکه یک کور را بنشانی پشت فرمان ماشینی و به او بگویی هر جور دوست داری رانندگی کن و هر جا عشقت کشید برو.

فقرای درستکار همان ثروتمندان وقیح اند منهای پول.

من عاشق صداقت و آزادی و بخششم. من عاشق ساختنم ،عاشق انجام دادنم.عاشق کمالم،عاشق هر چیزی هستم که ایستا نیست ،راکد نیست ،تقلید نمی کند، روحش نمُرده.

حسی داشتم که قبلاً یکی دوبار تجربه اش کرده بودم،یک جور احساس نزدیکی مریض و غیرعادی به او،عشق یا کشش یا همدردی نه،به هیچ وجه. یک جور گره خوردن سرنوشت. مثل دو کشتی شکسته در یک جزیره ،یک قایق،که در هیچ حالتی نمی خواهند با هم باشند، ولی با هم اند.

زندگی جوکی بیش نیست ،نباید زیاد جدی اش گرفت. هنر را جدی بگیر،ولی با بقیه چیزها کَمَکی شوخی کن.به روزی که بمب اتم افتاد می گوید: «روز سرخ کردنی بزرگ».

می دانم او شیطان است و می خواهد دنیایی را نشانم دهد که می تواند مال من باشد. ولی من خودم را به او نمی فروشم. با چیزهای کوچک کاری می کنم برایش گران تمام شوم،ولی می دانم دوست دارد چیز بزرگی از او بخواهم. می میرد برای اینکه مرا مدیون خودش کند،ولی نمی گذارم.

شبیه آن دختر بچه ی ژاپنی که در ویرانه های هیروشیما پیدایش کردند.همه چیز مرده بود و او برای عروسکش آواز می خواند.

گفت: باید چیزهایی را که یادت داده اند بریزی دور،آموختنت دیگر تمام شده. بقیه اش اقبال است.نه، چیزی ورای اقبال. شهامت. صبر.

بلند شد و گفت به نظرم تو مایه اش را داری. نمی دانم،زن ها به ندرت دارند. منظورم این است که زن ها فقط می خواهند در چیزی خوب باشند،ذهن شان متمرکز بر خوب بودن در یک کار است ،فقط مهارت و استعداد و خوش سلیقگی و اینجور چیزا برایشان مهم است. هیچ وقت نمی فهمند اگر آرزویت این است که تا دورترین حدود خودت بروی،پس فُرمی که برای هنرت انتخاب می کنی نباید برایت اهمیت داشته باشد. یا از کلمات استفاده می کنی یا از رنگ یا از اصوات . هر چیزی دوست داری.

احساساتم در هم بر هم اند، مثل میمون های وحشت زده در قفس،دیشب فکر کردم دیوانه می شوم،برای همین نوشتم و نوشتم و نوشتم تا راهی پیدا کنم به دنیای بیرون،تا حالا، که جسمم نمی تواند لااقل روحم فرار کند،تا ثابت کنم هنوز زنده است.

ولی بعد می خواهم از حسی که به زندگی دارم بهره ببرم. نمی خواهم مهارتم را بیهوده هدر بدهم،حیف است. می خواهم زیبایی خلق کنم. برای همین از ازدواج و بچه دار شدن می ترسم. غرق شدن در دنیای خانه و خانه داری و بچه داری و آشپزی و خرید. این احساس را دارم که نسخه‌ی تنبلم از چنین زندگی ای استقبال می کند،یادش می رود قبلاً چه کار می خواسته بکند، و در نهایت تبدیل می شوم به یک کَلَمِ گُنده ی مونث.

باید جی . پی . را ببینم. ده کتاب اسم خواهد برد که این ها را خیلی بهتر بیان کرده. تا چه حد از جهل متنفرم! جهل کالیبان، جهل خودم، جهل جهان،وای، می توانم بیاموزم و بیاموزم و بیاموزم. گریه ام گرفته، می خواهم خیلی چیزها یاد بگیرم.

تنها چیزی که واقعاً مهمه حس کردن و زندگی کردن اون چیزیه که بهش اعتقاد داری، ورای پایبندی به راحتی و آسایش خودت.

تمام زیر سیگاری ها و گلدان های زشت را شکسته ام. زینت آلات زشت حق حیات ندارند. او زشتی است ولی نمی توانی زشتی انسانی را بشکنی.