بریده‌های کتاب حنانه عابدینی

عشق، طوفانی و متلاطم و بوقلمون صفت است. اما دوست داشتن، آرام و استوار و پر وقار و سرشار از نجابت. عشق، خشن است و شدید و در عین حال ناپایدار و نامطمئن و دوست داشتن لطيف است و نرم و در عین حال پایدار و سرشار از اطمینان. عشق، لذت جستن است و دوست داشتن، پناه جستن. عشق، غذا خوردن یک گرسنه است و دوست داشتن (همزبانی در سرزمین بیگانه یافتن) است. عشق در دریا غرق شدن است و دوست داشتن در دریا شنا کردن...

من برای امام خویش تکلیف معین نمیکنم، که تکلیف خویش را از حسین میپرسم. آیا بعد از حسین کسی را می شناسی که من جان خویش را فدایش کنم؟ من حسین را برای دنیای خویش نمی‌خواهم، که دنیای خود را برای حسین میخواهم...

همه اش در حال شعار دادن هستیم که کار خدایی این طور است و آن طور است. جبهه این طوری بوده و شهدا آن مدل بوده اند.اما وقتش که می‌شود، بخاری مان درست نباشد، غذایمان که درست نباشد، کولرمان که درست نباشد، آن وقت نمیتوانیم کار کنیم. همه چیز باید فراهم باشد.حالا همه چیز که فراهم بود یک صلوات هم می‌فرستیم و یک جمله از اقتصاد مقاومتی هم میگوییم و فکر می‌کنیم داریم کار انقلابی و جهادی میکنیم؛ ولی آنجایی که کار سخت میشود، لنگ میزنیم. به نظر من اینجاست که فرق حزب اللهی واقعی با آدمی که می‌خواهد با یک رساله بهشت برود، مشخص می‌شود.

به اندازه ای که توقع داشته باشی تحمل نمیکنی، میشوری، آشفته میشوی. ولی وقتی توقع ها افت کرد، تحمل ها زیاد می‌شود.

ما آگاهی یک عمر را پیدا میکنیم، ولی حرکت یک روز را هم نداریم... اینجاست که این آگاهی‌، خود بار و وبال ماست.

خدایا امتحان های مارا از جاهایی که هنوز درس نداده ای، نگیر.

از هر کس به اندازه ای که داده اند بازدهی می خواهند...و هنگام پاداش، نسبت سرمایه ها و سودها را می‌سنجند، نه سرمایه ها را و نه سود ها را

نخبگی حق نیست،وظیفه است. چه نفر اول کنکور باشی، چه نفر دوم، چه طلای المپیاد گرفته باشی، چه برنز، حتی اگر حلبی هم نگرفته باشی موظفی که به بهترین نحو کار کنی و البته دیگرانی هم وظیفه دارند که کار تو را ارزیابی کنند.