بریده‌های کتاب حیدری

روزی که من و آقا نوید عقب آمبولانسی که برای خاک سپاری به سمت بهشت زهرا می‌رفت، تنها بودیم، آن روز قرار شد تا بهشت زهرا من با آقا نوید تنها باشم. از آن وقت هایی بود که دلم میخواست ترافیک هیچ وقت تمام نشود دلم میخواست آخرین عکس دو نفره مان را با هم بگیریم.‌حلقه خودم و انگشتر فیروزه آقا نوید را گذاشتم روی تابوت،کنار قرآن کوچکم‌. با شهیدم آخرین سلفی را گرفتیم. آقا نوید عشق سلفی گرفتن بود....

خلوت مادر پسریمان همیشه برکت داشت. برکتش مقتل هوایی بود که نویدم می خواند. من هم می نشستم روی صندلی آشپزخانه و دل می دادم به مقتل خوانی هایش.نور‌و‌عطر روضه ها و اشک های که سر می‌خوردند روی صورت ماهش، می‌پیچید توی آشپزخانه ی کوچکمان، می رفت لابلای طعم‌خورشت ها و همراه برنج ها قد می کشید و مثل پیچک، همه خانه را می گرفت. مادر خوشبختی بودم که خورشتم همراه آهنگ‌های روضه های پسرم‌حا‌می افتاد، نه ؟

رفیق شهید داشتن زرنگی ست. اینکه با کسی رفاقت کنی که جانش را برای تو داده.دیگر از جان بالاتر هم مگر داریم؟! خب معلوم است هر چیز دیگری هم از این رفیق بخواهی ، دریغ نمی کنند. اصلا خیلی وقت ها نیاز به گفتن هم نیست. رفاقت وقتی با جان و دل باشد حرف پنهانی باقی نماند.مگر‌می شود حرفی را مخفی کرد؟!

توی دلم می گویم : نمی شد نری ، بمونی همین جا خدمت کنی،مگه کشور به جوونایی مثل تو کم احتیاج داشت، پسرم؟ هنوز حرفم تمام نشده صدای نوید میپیچد تو ی سرم که می گوید : « فقط خون گرم شهیده که این انقلاب رو به صاحب الزمان می‌رسونه بابا، فقط خون شهید.»