بریده‌های کتاب فاطمه صادقی

-بهتر نیست بگذارید قلبتان شکسته شود تا اینکه پژمرده شود؟ قبل از اینکه قلب آدم‌ شکسته شود، می‌تواند احساس فوق‌العاده خوبی داشته باشد که به رنجش می‌ارزد.

همواره خشم پس از خویش فضای‌خالی عظیمی باقی می‌گذارد که بلافاصله سیلابِ اندوه به‌سان رودی بی ابتدا و بی انتها بر آن جاری می‌شود.

هرروز دنیا برایش بزرگ‌تر می‌شد و هرچه بیشتر یاد می‌گرفت، به خاطر چیزهایی که نمی‌دانست عذاب می‌کشید.

مردم تمایل دارند درون کسانی که دوستشان دارند چیزی را ببینند که دلشان می‌خواهد. در ذهنشان دوباره به آن‌ها شکل می‌دهند و به کسانی تبدیلشان می‌کنند که آرزو می‌کنند باشند، نه خود واقعی‌شان.

گاهی‌اوقات خاطراتمان خودشان را دوباره تدوین می‌کنند تا تصاویر زیباتری را از گذشته نشان‌ دهند، چیزی که وقتی به عقب برمی‌گردی و به آن نگاه می‌کنی کمتر ناگوار است. گاهی نیاز داریم رنگ و لعابی به آن‌ها بزنیم تا وانمود کنیم چیزی را که زیرش پنهان است به یاد نمی‌آوریم.

برخلاف سرحالی ظاهری‌ام، که مردم ساده‌لوحانه آن را به حساب آرامش روحی‌ام می‌گذارند، از ورای دل‌شوره‌ها و هراس‌هایم آن‌هارا مشاهده می‌کنم. انگار همه‌چیز در آینه‌ای کدر منعکس شده باشد یا از پشت شیشه‌ای تیره ببینم‌شان.

بهترین کسی که آدم می‌تواند باهاش اختلاط کند، خودش است _ لااقل سوءتفاهم پیش نمی‌آید.

سال‌های دراز تیره‌روزی بیش‌تر از مرضی مهلک منزلت انسان را پایین می‌آورند.

او راحت می‌خندید و اغلب باعث می‌شد که حس کنم از نوعی تاریکی درونی رنج می‌برد. درست مثل خودم.

همه‌جا پر از درد است و ما فقط چشم‌هایمان را به روی‌شان می‌بندیم. واقعیت این است که همهٔ ما وحشت‌زده‌ایم و همدیگر را می‌ترسانیم.

-آدما بعضی‌وقت‌ها به مقصدشون نمی‌رسن. تقصیر خودشون هم نیست. یه چیزهایی پیش می‌آد دیگه‌. کسی هم نمی‌تونه جلوشو بگیره.

هیچ‌چیز آزاردهنده‌تر و تحمل‌ناپذیرتر از این نیست که آدم به خاطر یک اتفاق نابود شود، اتفاقی که می‌توانست نیفتد.

-تو من رو مجبور می‌کنی زندگی‌ای رو آرزو کنم که هیچ‌وقت نمی‌تونم داشته‌باشم. این ترسناک‌ترین احساسیه که تاحالا داشتم.

تنها چیزی که می‌خوام اینه که با تو باشم؛ ولی باید تورو در امان نگه دارم، در امان از خودم.

وقتی راهش را بلد باشید، راحت می‌توانید مردم را از خودتان دور کنید. او رکورد خوبی داشت؛ قبل از اینکه مردم خودشان تصمیم بگیرند ترکش کنند، طردشان می‌کرد. در آخر فرقی نمی‌کرد، چون همه بلاخره می‌رفتند ولی این دردش کمتر بود. زندگی همین بود؛ باید راهی را انتخاب کنید که درد کمتری دارد.