بریده‌های کتاب فاطمه مرادی

برشی از روایت مرحوم مسعود دیانی: هیچگاه دنیا را به زیبایی این چهار ماه ندیده بودم؛ سرطان بودن کنار خانواده ام را به جشنی تبدیل کرده بود که بدون او تا چهل سال دیگر هم خوشی مزه اش را نمی چشیدم.

عیبی که ما داریم، کم‌کار هستیم.

هرچیزی را هرطور بنویسی، در نهایت کسانی پیدا می‌شوند که از آن بد بگویند.

بارها این سخن علیرضا را برای خودم و آنها تکرار می کردم که ما در سه جبهه می جنگیم: «جنگ اول با خودمان است که هوای نفس را بکشیم و از تعلقات دنیا دل بکنیم؛ جبهۀ دوم جنگ با مزدوران اسرائیل و آمریکاست و جبهۀ سوم اینجاست؛ در شهر و کوچه و خانه های خودمان که به مردم ثابت کنیم ما برحقّیم و برای خدا می رویم».

آیزاک دینسن می‌گوید: «من هر روز بدون هیچ امیدی و بدون ناامیدی، اندکی می‌نویسم.»

بعضی‌وقتا دل کندن از یک‌سری چیزهای خوب باعث می‌شه تا یک‌سری چیزهای بهتر به دست بیاری.

اگر کسی اهل سختی کشیدن نباشد، محال است بتواند مدتی طولانی به نوشتن ادامه دهد.

روانشناسان مدتهاست که می‌دانند خلاقیت در زمانهای بی‌برنامه، موقع بازی، موقع تفکر واگرا و در گردشهای بی‌هدف شکوفا می‌شود.

افسر جوان که به گستاخی و وقاحت معروف بود، مرا دید و از دور به تمسخر صدا زد: آشیخ! ریشت را تراشیدند؟ و من فورا پاسخ دادم: بله، سالها بود که چانه‌ی خودم را ندیده بودم و حالا الحمدلله می‌بینم. :)

به گونه‌ای زندگی کنید که گویا هرچیز فقط یکبار اتفاق می‌افتد.

می‌دونی مامان! برای هر کسی توی دنیا یک روز، روز عاشوراست.

در مدرسهٔ فیضیه، فرزند خردسالم، مرحوم مصطفی، از کوزه‌ای آب نوشید. کوزه را آب کشیدند؛ چرا که من فلسفه می‌گفتم.

اگر دنیا دست زنها بود، جنگ کجا بود؟

چه کسی به آمریکایی‌ها مجوز داده که هر وقت دلشان خواست ما را بمباران کنند؟ می‌توانم درک کنم که چرا کویت دارد این کار را با ما می‌کند، اما بقیه‌ی دنیا را نه. چرا اینقدر از ما متنفرند؟

هشتاد و پنج درصد موفقیت زندگی فقط مدیون نقاب از چهرهٔ خویش برداشتن است. وودی آلن

اندوه فاصله نمی‌گیرد. اندوه همانند امواج می‌آید، حمله می‌کند، دلهره‌ای ناگهانی است که زانوها را سست می‌کند، چشم‌ها را کور می‌کند و زندگی روزمره را به نابودی می‌کشاند.

به لحاظ اصولی هم گمان می‌کردم برای یک نویسنده اشتباه است توی دانشگاه قایم شود. خودش را بین کلی آدم شبیه خودش بیندازد، زیادی راحت و آسوده باشد. خطرش در احساس رضایت کردن آدم است. و همین که به نویسنده‌ای چنین حسی دست دهد دیگر عملا از دست رفته.