بریده‌های کتاب فرزانه تیموری

«گاهی مصیبت اونقدر زیاد میشه که بازمونده‌ی بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی آد. مخصوصا اگه جوون از دست داده باشه و بعضی اوقات جای همه‌ی عمرِ جوونش هم باید زندگی کنه.» می کوبید روی پایش و ادامه می داد«خدا برای هیچ‌کس نیاره.»

و تاریخ پُر است از رؤیاپردازانی که کسی جدی‌شان نمی گیرد و بعد آن هایند که دیگران را جدی نخواهند گرفت.

تاریخ پُر است از این لحظه‌ها، آدم هایی که می خواهند ناگهان کار را یکسره کنند و بروند گوشه ای و آن‌قدر زندگی کنند که جوانی بشود خاطره ای دور. خیلی دور...

«دوست داشتن از عشق برتر است.»

«کلمه آدم زنده رو سبک می کنه، چه برسه مُرده رو.»

درویش پشتِ پیراهنِ مشکیِ علی را که یک‌وری دکمه می خورد، تکاند و گفت: _ غم را همین جوری، سهل، باید تکاند، علی! یا علی مددی.

من برای خیلی از چیز هایی که می دانم، سر خم نکردم. چه رسد به آن چیز هایی که نمی دانم!

تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم تر می شود، دل است! دل آدمی‌زاد.

سال های من شمسی نشد؛ مه‌تابی شد. مثلِ شب ها...

وقتی چیزی دیده نمی‌شود و پنهان است شجاعت معنی ندارد.

به یاد داشته باش که یک مرد، عشق را پاس می‌دارد، یک مرد هر چه را که می‌تواند به قربانگاهِ عشق می‌آورد، آنچه فدا کردنی‌ست فدا می‌کند، آنچه شکستنی‌ست می‌شکند و آنچه را که تحمل سوز است تحمل می‌کند؛ اما هرگز منزلگاهِ دوست‌داشتن به گدایی نمی‌رود.

بد اگر دیر می‌گذرد، خوب انگار شتابِ گذشتن دارد.

و انسان، گاهی اوقات مجبور است کاری را بکند که دوست ندارد؛ اما درست است و باید کرد.

حرفی که دل دیگران را می‌شکند، از دلِ‌شکسته خبر می‌دهد.

اشتباه کردن، گناه نیست؛ بر سر اشتباه پای فشردن، جرم است.

من دنبال آنها نیستم پدر، در کنار آنها هستم و با آنها. این خیلی فرق میکند.

گاهی اوقات، انسان مجبور می‌شود محبوب بودن را فدای خوب بودن بکند. محبوبِ مردم شدن، آسان تر از کار کردن برای مردم است.

وقتی کسی حرف نمی‌زند، دلیل این نیست که نمی‌تواند حرف بزند و نمی‌تواند خوب حرف بزند. ضرورتِ گفتن مهم است نه گفتن‌.

زندگی به من یاد داده که صبر، داروی تلخی است که بسیاری از مصیبت ها و رنج ها را مداوا می‌کند.