بریده‌های کتاب Bêhzad Muhemmedî

در واقع ایدئولوژی یکی از ستون‌های استحکام و پایداری روبنای نظام است. اما این ستون روی زیربنای بسیار سستی ساخته شده است. ستونی ساخته‌شده بر پایهٔ دروغ‌ها. این ساختمان تا زمانی دوام خواهد آورد که مردم حاضر باشند زیر سقف دروغ زندگی کنند.

می‌داند که انسان همین‌که با حادثه درگیر شد دیگر نمی‌هراسد. فقط ناشناخته است که انسان را به وحشت می‌اندازد. ولی هرکس که با حادثه روبرو شود دیگر با ناشناخته سروکار ندارد.

احساسی که تو اون لحظه داشتم، حسادت نبود بلکه به این فکر می‌کردم که شاید اگه توجه بیشتری به اطرافیانم داشتم و سعی می‌کردم با اون‌ها رابطه برقرار کنم، هیچ‌وقت چنین اتفاقی برام پیش نمی‌اومد؛ یا حداقل اگر هم پیش می‌اومد، کسی رو داشتم که بتونم به کمکش امیدوار باشم...

برای حیوانات زندگی همین است که هست؛ برای انسان زندگی علامت سوال است. علامت سوالی همیشگی، چراکه انسان نه هیچ‌گاه برایش پاسخی یافته و نه خواهد یافت. زندگی نه‌‌تنها معنایی ندارد؛ هرگز هم نخواهد داشت.

در میان حیوانات فقر نیست، چراکه آنها، ناآگاه از سلسه مراتب و بهره‌کشی، متکی به خود زندگی می‌کنند. فقر پدیده‌ای منحصر به انسان است، چون تنها اوست که همنوعانش را به بردگی می‌گیرد. تنها انسان تا این حد قادر به خود-بیزاری است.

«حال» را می‌شود با درد گذراند؛ اما تصور دردآلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی «حال»، انسان را از پا در می‌آورد.

ترونگپا رینپوچه می‌گفت: «وقتی ذهنتان بزرگ باشد، افکار به پشه‌هایی می‌مانند که وزوزکنان در حال پروازند و جایی برای نشستن ندارند.»

دختر سی‌ونُه ساله جوآن که تنها فرزندش بود، در کُما بود و شرایط وخیمی داشت. او و شوهرش تازه از بیمارستان برگشته بودند که شام بخورند. جوآن سالاد درست می‌کرد و شوهرش داشت می‌نوشید. مشغول صحبت بودند که ناگهان شوهرش ساکت می‌شود. او مرده بود، به همین سادگی. کمی پس از فوت او، جوآن در کامپیوترش چیزی نوشت. ماه‌ها بعد که سراغ کامپیوترش رفت، یادداشتش را دوباره می‌بیند: «زندگی چه سریع تغییر می‌کند. زندگی در چشم برهم‌زدنی تغییر می‌کند. نشسته‌ای شام بخوری که زندگی، آن‌طور که می‌شناسی‌اش، به پایان می‌رسد.»

به یاد شعری از سندبرگ افتادم که می‌گفت تمامی آنچه که از یک فرد بشری باقی می‌ماند گوگردی است که جعبه کبریتی را کفایت کند و آهنی، که بتوان با آن میخی ساخت که انسان بتواند از آن خود را حلق‌آویز سازد.

پدرم مُرد اما بیف‌استروگانف نخورد. فیله مینیون نخورد. نـان پــاپادام نخورد. اِگ‌برگر و مرغ‌کنتاکی نخورد. لب به پیتزا نزد و هرگز نفهمید لا‌بسنتر و رُست‌بیف چیست. پدرم مُرد اما هرگز مشروب نخورد. لب به سیگار نزد. حتی اسم ماری‌جووانا را نشنیده بود. پدرم هفتاد سال عمر کرد اما رستوران چلسی را ندید. ندید که در رستوران گُلدِن‌فودز چه طور برگ‌های کاهو را بـا کـارد سلاخی می‌کنند. ندید چه طور گوجه‌فرنگی‌ها را کشتار می‌کنند. مُرد و ندید گارسون‌ها چه طور باقی مانده‌ی غذاها را در سطل زباله خالی می‌کنند. پدرم مُرد اما هیچ وقت دسرِ غذایش کافه گلاسه و کرم‌کارامل نبود. دو دانه خرما بود.

می‌خواست بفهمد تولیدمثل آدم‌ها با تولید هر چیز دیگر ـ مثلاً عروسک ـ حقیقتاً چه تفاوت‌هایی دارد. گفت هفته‌ی قبل از یک کارخانه‌ی عروسک‌سازی دیدن کرده و در آنجا عروسک‌هایی را دیده که به علت نقص‌های کوچک کارخانه کج و کوله شده بودند. گفت بعضی عروسک‌ها به خاطر حرارت زیاد ذوب شده بودند بعضی پا نداشتند، دست نداشتند. بعضی مچاله شده بودند. گفت مسؤلان کارخانه به او گفته‌اند چهار درصد از تولیدشان ضایعات است. می‌خواست بفهمد چرا در تولید مثل انسان هم مثل کارخانه‌ی عروسک‌سازی ـ یا هر کارخانه‌ی دیگر ـ باید ضایعات وجود داشته باشد. منظورش از ضایعات؛ ناقص الخلقه های مادرزاد بود. گفت به نظر می‌رسد کنترلی بر آن چه تولید می‌شود وجود ندارد.

توی این دنیای خراب شده روزی هزاران نفر می‌میرند و آن وقت همه روزنامه‌های دنیا تنها کارشان این است که خبر نشستن و خوابیدن این اتو کشیده‌های وحشتناک را توی صفحه اول چاپ کنند. وقتی می‌گویم این دنیا یک تخته‌اش کم است برای همین چیزها است.

مطالعه دقیق‌تر سوابق شاه نشان می‌دهد که او به دلیل بیزاری شخصی از خشونت، از اِعمال آن علیه مخالفان داخلی خودداری نکرد. بلکه، در سال‌های پایانی حکومتش، به دلیل محدودیت‌های بین‌اجتماعی که بر او تحمیل شده بود، نمی‌توانست به طور مداوم از سیاست سرکوب پیروی کند و او «از حمام خونی که باید مسئولیت آن را به عهده بگیرد، می‌ترسید.»