بریده‌ کتاب‌های Bêhzad Muhemmedî

یکی از بیمارانم که اتفاقا نتیجه خوبی از داروهای ضدافسردگی گرفته بود می‌گفت دیگر موقع تبلیغات المپیک گریه نمی‌کند. وقتی احوالات سابقش را تعریف می‌کرد می‌خندید و خوشحال بود از اینکه به‌خاطر درمان افسردگی و اضطرابش جنبه‌های احساساتی شخصیتش را از دست داده است. ولی وقتی نتوانست در مراسم ختم مادرش گریه کند تعادلش به‌هم خورد. او داروهای ضدافسردگی را کنار گذاشت و اندکی بعد طیف وسیع‌تری از عواطف، از جمله اضطراب و افسردگی را تجربه کرد. او تصمیم گرفت حال‌های بد را تجربه کند ولی احساس انسان بودن داشته باشد. به نظر او ارزشش را داشت.

انسان حیوانی اجتماعی است. وقتی در اینترنت افرادی را می‌بینیم که رفتار خاصی از خود نشان می‌دهند، این رفتارشان به نظرمان "طبیعی" می‌آید زیرا آن افراد انجامش می‌دهند. "توییتر" که بیشتر مورد علاقه کارشناسان و رؤسای جمهور است نام مناسبی برای رسانه‌ای اجتماعی بر پایه نوشتن پیام است. ما مثل گله‌ای پرنده هستیم. به محض اینکه یکی از ما بالش را برای پرواز باز کند، کل گله به هوا بلند می‌شود.

ئارنۆڵد تۆینبی دەنووسێ: "دوژمنی هەرە بەدکاری کورد بریتییە لە کێشمەکێشی فیوداڵی و خێڵایەتی کە بە دەسەڵاتی وڵاتانی عێراق، تورکیا و ئێران ڕێگە دەدات بۆ داسەپاندنی سیاسەتی (دابەش کە و حکوومەت بکە)”.

امیلیا: در یک سال و دو سال هم نمی‌شود مردها را شناخت. اول گرسنه ما هستند اما همین که سیر شدند با تنفر ما را از خودشان دور می‌کنند...

وقتی کسی چیزی را می‌جوید، بسیار پیش می‌آید که چشمش جز به مطلوب خود باز نیست و به این سبب نمی‌تواند چیزی بیابد و به دل راه دهد، زیرا جز به آنچه می‌جوید فکر نمی‌کند. مقصودی پیش نظر دارد و در بند افسون آن است.جویندگی همان داشتن مقصود است. حال آنکه یافتن زمانی محقق می‌شود که از هدف آزاد باشی و دل را گشوده بداری. تو ای راهب ارجمند، شاید به راستی جوینده باشی زیرا در تلاش برای دست یافتن به مقصود، بسیاری از چیزهای پیش چشمانت را نمی‌بینی.

پیوسته همان رنج تحلیل‌ناپذیر را به تنهایی تحمل می‌کرد و پیوسته در تنهایی به همان معمای ناگشودنی می‌اندیشید. "یعنی چه؟ آیا به راستی باید مرد؟" و ندای درونش جواب می‌داد: "بله، حقیقت است و باید مرد." می‌پرسید: "ولی آخر این همه رنج برای چیست؟" و ندا جواب می‌داد: "دلیلی نیست! برای هیچ!" و همین.

-ئەو شوێنەی لێی بوون، بەدڵیان نەبوو؟ -ڕێنوێنەکە گوتی: ”مرۆڤ هیچ کات بەو شوێنە ڕازی نییە کە لێیەتی.”

دواجار شازادە چکۆلە بە قسە هاتەوە:  ”مرۆڤەکان لە کوێن؟ لە بیاباندا کەمێک هەست بە تەنیایی دەکەی...”  مارەکە گوتی: ”لای مرۆڤەکانیش هەست بە تەنیایی دەکەی...”

ئەو نەیدەزانی کە دنیا بۆ پاشاکان زۆر سادەیە؛ خەڵکی هەموو ڕەعیەتن.

-ئەگەر بمەوێ پەپوولەکان بناسم، دەبێ لانیکەم بەرگەی دوو سێ کرمیش بگرم.

ئەگەر ئێوە بە مرۆڤە گەورەکان بڵێن: "خانوویەکی جوانم بینی کە خشتەکانی سوور بوون، گوڵەشەمدانی لەبەر پەنجەرەکانی بوون و سەربانەکەشی پڕی کۆتر..."، ناتوانن ئەم خانووە لە خەیاڵیاندا وێنا بکەن. پێویستە پێیان بڵێن: "خانوویەکی سەد هەزار فڕانکیم بینی”، ئەوسا هاوار دەکەن: ”چەند جوانە!”