بریده‌های کتاب Bêhzad Muhemmedî

به بیان کلی، گذشته زمانی است که اکنون تمام می‌شود و آینده زمانی است که اکنون شروع می‌شود. اکنون چیزی است که زمان را به پیش و به پس اندازه می‌گیرد، زیرا اکنون، به بیان دقیق، زمان نیست بلکه بیرون زمان است. در اکنون، گذشته و آینده تلاقی می‌کنند.

آیلین گفت:«فکر کردن چه فایده‌ای واسه ما داره؟ تنها چیزی که از فکر کردن عاید آدم می‌شه افسردگی و غصه خوردنه.»

برای هر یک از این دولت‌ها که کردستان را بین خود تقسیم کرده‌اند، سرزمین کُرد که جزو خاک او شده است، به‌منزله نوعی مستعمره او به حساب می‌آید و همیشه بیم دارد از اینکه آن مستعمره را از او جدا کنند. همیشه سعی می‌کنند از این سرزمین حداکثر مالیات و سرباز بگیرند، بی آنکه در مقابل آن، به همان اندازه اقدامات سازندگی و اصلاحی برای ایشان به عمل آورند.

بدون حل مسئله کُرد، صلح ممکن نیست در خاورمیانه تأمین بشود.

ڕۆژێک گوتم بابە من دەترسێم. ئەویش بە منی دەگوت کە ئەتۆ کچە کوردێکی و هیچ شتێک لەو دوونیایەدا نییە کە کورد لێی بترسێ. کورد کە لە دایک دەبن، ترس لە زگی دایکیاندا بەجێدێڵن جا دێنە سەر دونیا.

من و پیتەری مێردم بڕیارمان دا کە تا دنیا ئاواهی پیس و بێفەڕ بێ، سوێندمان خوارد کە منداڵی تێدا نەخەینەوە. منداڵ‌خستنەوە لەو شێتخانەیە، شێتییە.

کوڕی خۆم! فێر بە، دنیا زبڵخانەیەکی زۆر گەورەیە، گەر گەرەکتە لێی حاڵی بیت بڕۆ ناوی و لووتت مەگرە.

تۆ کورد چاک ناناسیت؛ هەر کە سەرمان لە هێلکە جووقا، بە خەم ئاشنا دەبین، بە کۆست و هەرەس و گریان. خەم لەگەڵ شیری دایکمان دەڕژێتە خوێنمانەوە. لای ئێمە، کە دایکان بێشکەکان ڕادەژەنن، بە دەم لایەلایەوە دەگرین. من زۆر جار وا هەست دەکەم ئەو نووزە و ناڵینەی دایکم لە ڕۆحمدا جێگیرە و مەحاڵە ڕزگارم بێ لێی.

از طرز حرف‌زدنش معلوم بود که سال‌های زیادی را در دانشگاه گذرانده.

تاریخ اینجا رخ می‌دهد. همه در رخ دادن آن شریکیم: کوندرا با رمان‌هایش، روزنامه‌نگار با مصاحبه‌هایش، مخالفان با دادخواست‌هایشان. اگر همه ما تاریخ را می‌سازیم، همه می‌توانیم مسیر آن را هم تغییر دهیم، هر کدام به روش خودمان. مسیر هاول این بود: مخالفت سرسختانه با سرخم‌کردن علیه رژیم حاکم و گذراندن سال‌ها از عمر خود در زندان.

برای درد روحی تنها یک پادزهر وجود وجود دارد و آن، رنج جسمی است.

هرچه کارگر بیشتر خودش را غرق کار می‌کند، جهان بیگانه عینی که او خودش علیه خودش عَلَم می‌کند، به قدرت بیشتری می‌رسد، همین باعث می‌شود جهان درونی او فقیرتر شود و تعلق کمتری به او داشته باشد. در مذهب هم همین است. هرچه فرد بیشتر خودش را صرف خدا می‌کند، اتصالش با خودش کمتر می‌شود.

لەوەو(بزنە شێت) فێر بووم کە تا بە ڕاستەڕێدا بڕۆین هیچ نابینین و هیچ نابیستین و هیچ تام ناکەین و دەستمان بە هیچ شتێکی تازە ڕاناگات.

من ڕقی دنیام لە مەکتەبە، چونکە بەقەد بزنەکەم شتم فێر ناکەن!

همه‌اش فکر می‌کردم که او می‌تواند کمی بیش‌تر هم صبر کند.

فعال بودن از لحاظ جسمی یکی از بهترین راه‌ها برای استراحت دادن به ذهنی درگیر است.

در پیری نیاز به آموزاندن و سخن گفتن جای نیازهای مبرمی مثل دیدن، سفر کردن و آموختن را می‌گیرد.

بهای اختیار، اضطراب است.

من آدم روشنفکری هستم، کتاب‌های جالبی می‌خوانم، با‌ این‌همه نمی‌توانم مسیر افکارم را دنبال کنم و بفهمم کی هستم؛ به‌درستی چه می‌خواهم: دوست دارم زندگی کنم، یا شاید هم گلوله‌ای توی مغزم شلیک کنم؟ به‌هرحال همیشه تپانچه‌ای با خودم دارم.

این نظام باید برای طیفی همواره درحال‌گسترش از محصولات و خدماتی که روزبه‌روز عجیب‌تر و شگفت‌انگیزتر می‌شوند، تقاضایی ایجاد کند که مدام هم بیشتر می‌شود. به این معنا که کاپیتالیسم باید فعالانه به نوعی لذت‌گرایی پروبال بدهد.