بریده‌های کتاب Bêhzad Muhemmedî

من و پیتەری مێردم بڕیارمان دا کە تا دنیا ئاواهی پیس و بێفەڕ بێ، سوێندمان خوارد کە منداڵی تێدا نەخەینەوە. منداڵ‌خستنەوە لەو شێتخانەیە، شێتییە.

کوڕی خۆم! فێر بە، دنیا زبڵخانەیەکی زۆر گەورەیە، گەر گەرەکتە لێی حاڵی بیت بڕۆ ناوی و لووتت مەگرە.

تۆ کورد چاک ناناسیت؛ هەر کە سەرمان لە هێلکە جووقا، بە خەم ئاشنا دەبین، بە کۆست و هەرەس و گریان. خەم لەگەڵ شیری دایکمان دەڕژێتە خوێنمانەوە. لای ئێمە، کە دایکان بێشکەکان ڕادەژەنن، بە دەم لایەلایەوە دەگرین. من زۆر جار وا هەست دەکەم ئەو نووزە و ناڵینەی دایکم لە ڕۆحمدا جێگیرە و مەحاڵە ڕزگارم بێ لێی.

از طرز حرف‌زدنش معلوم بود که سال‌های زیادی را در دانشگاه گذرانده.

تاریخ اینجا رخ می‌دهد. همه در رخ دادن آن شریکیم: کوندرا با رمان‌هایش، روزنامه‌نگار با مصاحبه‌هایش، مخالفان با دادخواست‌هایشان. اگر همه ما تاریخ را می‌سازیم، همه می‌توانیم مسیر آن را هم تغییر دهیم، هر کدام به روش خودمان. مسیر هاول این بود: مخالفت سرسختانه با سرخم‌کردن علیه رژیم حاکم و گذراندن سال‌ها از عمر خود در زندان.

برای درد روحی تنها یک پادزهر وجود وجود دارد و آن، رنج جسمی است.

هرچه کارگر بیشتر خودش را غرق کار می‌کند، جهان بیگانه عینی که او خودش علیه خودش عَلَم می‌کند، به قدرت بیشتری می‌رسد، همین باعث می‌شود جهان درونی او فقیرتر شود و تعلق کمتری به او داشته باشد. در مذهب هم همین است. هرچه فرد بیشتر خودش را صرف خدا می‌کند، اتصالش با خودش کمتر می‌شود.

لەوەو(بزنە شێت) فێر بووم کە تا بە ڕاستەڕێدا بڕۆین هیچ نابینین و هیچ نابیستین و هیچ تام ناکەین و دەستمان بە هیچ شتێکی تازە ڕاناگات.

من ڕقی دنیام لە مەکتەبە، چونکە بەقەد بزنەکەم شتم فێر ناکەن!

همه‌اش فکر می‌کردم که او می‌تواند کمی بیش‌تر هم صبر کند.

فعال بودن از لحاظ جسمی یکی از بهترین راه‌ها برای استراحت دادن به ذهنی درگیر است.

در پیری نیاز به آموزاندن و سخن گفتن جای نیازهای مبرمی مثل دیدن، سفر کردن و آموختن را می‌گیرد.

بهای اختیار، اضطراب است.

من آدم روشنفکری هستم، کتاب‌های جالبی می‌خوانم، با‌ این‌همه نمی‌توانم مسیر افکارم را دنبال کنم و بفهمم کی هستم؛ به‌درستی چه می‌خواهم: دوست دارم زندگی کنم، یا شاید هم گلوله‌ای توی مغزم شلیک کنم؟ به‌هرحال همیشه تپانچه‌ای با خودم دارم.

این نظام باید برای طیفی همواره درحال‌گسترش از محصولات و خدماتی که روزبه‌روز عجیب‌تر و شگفت‌انگیزتر می‌شوند، تقاضایی ایجاد کند که مدام هم بیشتر می‌شود. به این معنا که کاپیتالیسم باید فعالانه به نوعی لذت‌گرایی پروبال بدهد.

بعضی وقت‌ها احساس می‌کنم که هیچ چیز معنی ندارد. در سیاره‌ای که میلیون‌ها سال است با شتاب به سوی فراموشی می‌رود، ما در میان غم زاده شده‌ایم؛ بزرگ می‌شویم، تلاش و تقلا می‌کنیم، بیمار می‌شویم، رنج می‌بریم، سبب رنج دیگران می‌شویم، گریه و مویه می‌کنیم، می‌میریم، دیگران هم می‌میرند، و موجودات دیگری به دنیا می‌آیند تا این کمدی بی‌معنی را از سر گیرند.

فرزندانی که در یک خانواده بزرگ می‌شوند امکان دارد با شیوه‌های متفاوت خود را سازگار کنند. یکی ممکن است شورش کند. دیگری شاید خوشایند دیگران بودن یا خنداندن اطرافیان را انتخاب کند. یکی ممکن است برای بهبود وضعیت به‌دنبال راه چاره باشد و دیگری شاید کاری کند که به هیچ‌وجه توجه دیگران را جلب نکند.

روابط صمیمانه‌ی سالم عموماً به انعطاف، آمادگی پذیرش و رفتار آنی و بدون برنامه‌ریزی قبلی نیاز دارند.

باید یاد بگیرید که چگونه غصه بخورید، در حالی که سپاسگزارید. لیوان نیمه‌ی پر و نیمه‌ی خالی دارد. مهم است که یاد بگیرید چگونه ارتباطتان را با احساسات هر دو نیمه وصل و قطع کنید.

به نظر می‌رسد که مؤثرترین شیوه‌ی کاستن از رنج بشری کاستن از تجمل یا حتی امحای کامل آن است.