بریده‌های کتاب بهار ناصری

چاه انسانها را به صورت لقمه ای بیست وسی نفری فرو می بلعید و چنان به نرمی،که گفتی حس نمی کنه چگونه از گلویش پایین می روند.

هیچ کس نیست که کاملا سزاوار سرزنش باشد هیچ آدمی پیدا نمی شود که در عین تمام شرارت هایی که ممکن است از او سرزده باشد،خون های بسیار نیز نکرده باشد.

حتی خاطره ها هم نقطه پایانی دارند.هیچ خاطره ای نیست که تا ابد دوام بیاورد مگر پیوند ی با زمان حال داشته باشد. وهیچ کس نیست که بتواند زمان حال را به یاد بیاورد. زمان حال قاتل خاطره ها ست.

من که همیشه رفیق آدم های بی رفیقم.

من برای این به دنیا نیامده ام که به دیگران کمک کنم تا زندگی کنند.

او بیش از دیگران به خودش احتیاج دارد.

در زندگی باید برای همه چیز تاوان پس داد.

البته معلوم است که"وقتی خودمان سکوت می کنیم،ديگران از جانب ما سخن می گویند.

من آرزو نمی کنم که کاش دخترم هنوز زنده بود، آرزو می‌کنم کاش دلیلی برای زندگی پیدا می کرد.

به قول معروف اتلاف وقت،وقتی که لذت بخش باشد دیگر اتلاف وقت نیست.

نه!سواری رایگان منصفانه نیست،رخنه ای است در قانون طلایی.

یک زنی که بد می نویسه،برای نویسنده ای که خوب می نویسه،نامه بنویسه؟ آرایشگرها کچل هم وجود دارن.

درهرزندگی حتی بدبخت ترینش،چیزی برای لذت بردن،برای خندیدن،برای دوست داشتن وجود دارد.

"چه دسته گلهایی که همدلی می جویند وتنها گلدان نصیبشان می شود.

اگر بگذاری احساس گناه کنترلت را به دست بگیرد، این احساس لعنتی هرگز رهایت نخواهد کرد.

این کاری بود که موجودات می کردند.حتی در سخت ترین شرایط، به زندگی ادامه می دادند.

شیطان برای آدم بیکار،کار درست می کند.فکرهای بد ،برای ذهن های خالی است.

آدم باید پل‌ها را خراب کند تا راه برگشتن نداشته باشد.

کاش دنیا دست زنها بود،زنها که زاییده اند یعنی خلق کرده اند وقدر مخلوق خودشان را می دانند.

فقدان وازدست دادن،ارزش چیزها را برای ما آشکار می کند.