بریده‌های کتاب "چشم قهوه ای"

<< بابک من، قبل از رفتن، بوی شهادت می‌داد. برای همین جرأت نداشتم بروم در آغوشش بگیرم؛ می‌ترسیدم احساسات پدرانه ام، کار دستم بدهد؛ می‌ترسیدم حرفی بزنم و مانع رفتنش بشوم.>>

فایده ماجراجویی چه بود وقتی آدم کسی را نداشته باشد که ماجراهایش را با او شریک شود؟

"بعضی زخم ها ریشه در درون ما دارن. اونها بخشی از وجودمون هستن و ما رو شکل میدن."

عجیب است،اما وقتی او مقابل من ایستاده بود و با حرف هایش آزارم می‌داد حس می‌کردم شجاعت بیشتری دارم ولی اکنون که تنها هستم جسارت کار دشواری است. حالا باید چه کار کنم؟

"خدای دریا عصبانی نیست،مینا. اون فقط گم شده.اون تو قصرش که بسیار فراتر از این دنیاست، منتظر یه آدم شجاعه که بره و اون رو پیدا کنه."

"به عنوان کسی که نمی‌تونه صحبت کنه خیلی حرف ها برای گفتن داری." -شین،دختری که در اعماق دریا افتاد-

و برایم سوال میشود‌... این تویی که اشک دنیا را در آوردی یا دنیاست که اشک تو رو در آورده؟

گل مراد ادامه داد: <<توجه داشته باشین که شما برای این ماموریت انتخاب شدین! همین، دلیل شجاعت و صلاحیت شماست.>>

خیلیا میگن باید یه مدت از آشنایی بگذره و بعد در مورد احساسات خودمون حرف بزنیم و صمیمیت به وجود بیاد اما حقیقت اینه که مهم نیست چقدر از آشنایی گذشته،فرصت با هم بودن خیلی کمه و بیشتر مردم وقت رو هدر میدن و منتظر رسیدن لحظه ای مناسب می مونن اما نیازی به این بازیا نیست...

_اگه خواستی دوباره خشمت رو سر من خالی کنی اشکالی نداره من تا آخر باهات دوست میمونم(: