بریده‌های کتاب آیدین هجرتی

تو برای من مظهر کس دیگری بودی، می‌دانی هیچ حقيقتی خارج از وجود خودمان نیست، در عشق این مطلب بهتر معلوم می‌شود، چون هرکسی با قوه‌ی تصور خودش کس دیگر را دوست دارد و این از قوه‌ی تصور خودش است که کیف می‌برد نه از زنی که جلو اوست و گمان می‌کند که او را دوست دارد. آن زن تصور نهانی خودمان است، یک موهوم است که با حقیقت خیلی فرق دارد.

و ریو، با خود می‌گفت: انصاف حکم می‌کند لااقل گاهی شادکامی نصیب کسانی شود که انسانیت و عشقِ مفلوک ولی شکوهمندش برای‌شان کافی است.

اگر پیشکارِ تو عقل است، پس چرا کارهای تو مخالف اوست؟ و اگر مخالف او نیست، بهتر از این چه می‌خواهی؟

یک تأمل بکن و ببین که اگر عمر تو صد یا هزار سال باشد، چه تفاوت دارد؟ فقط تو زندهٔ همین لحظه ای و این لحظه به همه کس مساوی است. هر کس در وقتِ مرگ، همین لحظه را فُرقا می‌نماید، زیرا که گذشته معدوم [است] و آینده موجود نیست.

امپراتور فرمود هرگاه رعیت بداند که پادشاه هرچه می‌گیرد برای آسودگی و انتفاع خود‌ِ تبعه صرف می‌کند، مالیات را هرچقدر زیاد باشد با کمالِ میل و رغبت می‌دهند. هرگاه ببیند هرچه می‌گیرند صرف شئونات و شکوه و بیشترِ مخارج غیرمُحِقّهٔ شخصی یا تصوراتِ موهومیِ خود می‌کند هرچقدر کم باشد باز با نفرین و لعنت می‌دهند.

از جَهَله [جاهلان] و فَعَله [کارگران] در هیچ نقطه دنیا، امورِ جمهور به عمل نیامده مگر هرج و مرج.