بریده‌های کتاب Shamim

انگار تنهایی بعد از رفتن او ، باعث ایجاد شکاف در خانواده ی ما شد.

شاید دلیل تقدیر پیچیده ی بشر - این بوده که به ما بفهماند مسیر زندگی هیچ کداممان آن گونه که فکر می کنیم، صاف و بدون پستی و بلندی نیست.

ما دنبال هم می دویم و می دویم.اسمان بالای سرمان تاریک می شود و پرنده هایی در سیاهی پرواز می کنند.مطمئنم که خفاش هستند؛این را می گویم و تو جیغ می کشی.

فکر کردن به تنهایی باورنکردنی تو سخت است.

هرگز دو نفر تا ابد با هم نمی مانند ، هر چند مدتی فکر کرده باشند این کار شدنی است.

پرتو های نور خورشید ، مانند ارواحی که از میان دیوار رد می‌شوند ،از پنجره می تابید ، روی فرش می نشست و همان جا ارام می گرفت.

اگر ادم ساکتی باشی ، نامرئی می شوی!

قلبم از اینکه کسی برای من ماتم بگیرد ، لرزید.

-می خواهم خودم را پیدا کنم. هرچه می دوم،نمی رسم... باید به لبه دنیا بروم و خم شوم.

یک قطره اشک ، تیرگی نگاهش را شکسته بود.

_می بینی که اخرش آتلی خسته نمی شود و درنا ها خسته می شوند . صدای خنده آلتین در دشت پیچید . یک دستش به افسار اسب بود و دست دیگرش به زین؛

دلشوره و اضطرابم وقتی بیشتر می شه که عمو فرانکی یه بار دیگه گوشه ی رینگ گیرم میندازه ؛ یعنی تو همون نقطه طلایی من ، پشت دخل مغازه ش. بعد با اون صدای بلندش اعلام میکنه :«هی رفقا،گوش بگیرید ببینید چی می گم.تا مسابقه ی نمکی ترین بچه کمدین دنیا فقط دو روز و نوزده ساعت و سی و شیش دقیقه مونده . همه به صف بشید و هر کدومتون عکس یکی از کمدین ها رو بردارید. جیمی جون ، یالاّ موتورت رو آتیش کن و همه رو از خنده روده بُر کن. »

خیلی وقت بود که از مدرسه آمده بودم.برگشتم دوباره به ساعت نگاه کردم . هشت و ده دقیقه بود.برگشتم روبه آیینه؛ده دقیقه به چهار بود . آیینه با زمان بازی میکرد.به موهایم دست کشیدم و مرتب شان کردم ، و دستم را که پایین اوردم او را دیدم که پشت سرم ایستاده بود؛با موهای خاکستری ، و صورتی رنگ پریده و سفید .جیغ کوتاهی کشیدم و برگشتم . کسی نبود. قلبم تند میزد.