بریده‌های کتاب عسل حسینی

زندگی اندوهگین‌تر از غم سهراب شد، آه! حتی نوش‌دارو چاره دردم نبود, سال‌ها پیغمبری کردم ولی مانند نوح در صف یاران من طفلی که پروردم نبود.

حنای پای تو شد خونِ من حلال تو باشد بهای خونِ من این است که پایمال تو باشم

من یک شب از تو دور شدم سوختم زِ غم خورشید از فراقِ تو هر شب چه میکند؟

صدای‌ تو پونهٔ خشک است در دستانم،که هرچه بیشتر خُردش میکنم بیشتر عطرش زندگی را برمی‌دارد

اگر میانِ ما دیواری بود بالا می‌رفتم پایین می‌آمدم فرو می‌ریختم، اگر کوه بود دریا بود پا می‌گذاشتم بر نقشهٔ جهان و نقشه‌ای دیگر می‌کشیدم اما میانِ ما هیچ نیست،هیچ، و تنها با هیچ،هیچ کاری نمی‌شود کرد.

از گلی که نچیده ام عطری به سرانگشتم نیست خاری در دل است.

ای اشتیاق به زیستن مرا دریاب و به خانه ی او ببر به حقارت این سبد پاره نگاه نکن موسایی حمل می‌کن

دیگر منتظر کسی نیستم. هرکه آمد ستاره از رویاهایم دزدید، هرکه آمد سفیدی از کبوترانم چید، هرکه آمد لبخند از لب‌هایم برید. منتظر کسی نیستم ، از سر خستگی در این ایستگاه نشسته ام.

واهه : مادرم را از روزی که رفت بیشتر از زمانی که در کنارم بود صدا کرده ام ، پیش از آن همیشه او صدایم میکرد...

هوانس: وقتی تصاویر شاد را دیگر تنها در خواب می‌توان دید گمان می‌کنی بیدار شدن از خواب آسان است؟

هر کس که کاری می‌کند، هر قدر هم کوچک در معرض خشم کسانیست که کاری نمی‌کنند. هر کس چیزی را می‌سازد _ حتی لانه ی فرو ریخته ی یک جفت قمری را _منفور همه کسانیست که اهل ساختن نیستند. هر کس که چیزی را تغییر می‌دهد _ فقط به قدر جابجا کردن یک گلدان _ باید در انتظار سنگبار همه کسانی باشد که عاشق توقف و سکون هستند.

بدبختی فقط هنگامی به سراغ من می‌آید که ببینم آیدای من،لبخندش را فراموش کرده است. فقط در چنین هنگامی است که تلخی همه بدبختی‌ها قلب مرا لبریز می‌کند، لبان بی‌ لبخند تو آیدا ! لبان بی لبخند تو پیروزی بدبختی است بر وجود من. بگذار من بر بدبختی پیروز بشوم ، لبخند را فراموش مکن آیدا.