اگر میانِ ما دیواری بود بالا می‌رفتم پایین می‌آمدم فرو می‌ریختم، اگر کوه بود دریا بود پا می‌گذاشتم بر نقشهٔ جهان و نقشه‌ای دیگر می‌کشیدم اما میانِ ما هیچ نیست،هیچ، و تنها با هیچ،هیچ کاری نمی‌شود کرد.

هر روز به عصر حجر هجرت می کنم سینه ام سنگ می شود عهدم را می شکنم با بُتی که می پرستیدم بعد بر میگردم در روشنایی کم رنگ غروب می بینم باز سنگ بُتم را به سینه زده ام

همچون جنگجویی زخم خورده که می خواهد برخیزد روی پایی که از یاد برده از دست داده است بازوانم را سخت می پیچم گِردِ کسی که رفته از آغوشم