بریده‌های کتاب خدای خورشید

خیلی ظالمانه به نظر می‌آد. کسی که از دستمون رفته بود، بالاخره برمی‌گرده اما بعد دوباره از دست می‌ره.

<<زندگی فقط واسه این ارزش داره که تموم میشه، بچه جون.>>

انگار چنان از درون مرده بودم که نه احساس وحشت می‌کردم و نه نفرت.

آخرین باری که احساس کرده بودم <<دماغم چاق است>> کی بود؟ دلم می‌خواست باور کنم وقتی که ایزد بودم، اما حقیقت نداشت. چندین قرن، شاید حتی چندین هزاره بود که انگار خودم نبودم.

میدانستم فقط یک تندیس بیشتر نیست اما اگر از کسی آسیب روانی دیده باشید، درک می‌کنید. به سادگی می‌شود آن ترس های قدیمی را تحریک کرد: با یک نگاه، با یک صدا، با یک موقعیت آشنا.

هرگز تصور نمی‌کردم روزی او را درحال زاری ببینم، اما قوی ترین ها نیز در بین ما گاهی زیر بار غم در هم می‌شکنند، کمر خم می‌کنند و مدفون می‌شوند.

<<جادو نه خوبه و نه بد. یه ابزاره، مثل یه چاقو. آیا چاقو بده؟ فقط وقتی که صاحبش بد باشه.>>