بریده‌های کتاب خدای خورشید

اگه سعی نکنی دو دستی به زندگی بچسبی، دیگه برای از دست دادنش هم ترس چندانی نداری.

بعضی از خونواده ها اعتراض کردن که زمان جنگ چرا باید موسیقی درس داده بشه؛ ولی آقای دنیلز می‌گه هر کسی به زیبایی احتیاج داره. مخصوصا توی دوران زشت جنگ.

«قول می‌دی؟» آیوی لبخند زد؛ «چرا همه‌ش ازم قول می‌گیری؟» سوزان شانه بالا انداخت؛ «آخه... بعضی وقتا آدما می‌گن دوباره می‌بینیشون... ولی دیگه اونا رو نمی‌بینی!» آیوی به اسم های حک شده روی درشکه نگاه کرد و متوجه منظورِ سوزان شد. لبخند زد و گفت: «قول می‌دم.»

به کلمه ای که خیلی ناخواسته به ذهنش خطور کرده بود، فکر کرد، "فرار. من دارم همین کار را می‌کنم؟ از یک زندگی خسته کننده و پرفشار فرار می‌کنم؟ آره. اما..." اما بریتا نمی‌خواست از دست هرکسی و هر چیزی که دوست داشت هم فرار کند

زولا یکی از آن آدم هایی بود که به نظر خودشان خیلی مهم اند و طاقت کنار گذاشته شدن را ندارند. با توجه به راه و رسم زندگی، این‌جور آدم ها محکوم به ناامیدی اند.

بعضی ها می‌گویند خوب نیست پشت سر مرده حرف بزنیم. به نظرم اینکه اجازه بدهیم زنده ها بدون هیچ دلیلی عذاب وجدان بگیرند، بدتر است.

وقتی که فهمید چطور با بی ملاحظگی و دروغ هایش امنیت خانواده اش را به خطر انداخته بود، حالش بد شد. مادرش سعی کرده بود این موضوع را به بریتا بگوید، اما او گوش نداده بود. درحالی که به امیدهای پرشور خودش سرگرم شده بود، امنیت خانه ای را به قمار گذاشته بود که در دنیا بیشتر از هرچیز دیگری دوست داشت-قماری که در آن باخته بود.

تاجر خوب همواره بر هدف اصلی اش تمرکز می‌کند. هدر دادن انرژی با عصبانی شدنِ بی ثمر از تقدیر، آب و هوا یا آدم هایی که می‌خواهند مانعمان شوند، احمقانه است. تمام هوشمندی ما باید در راستای رسیدن به هدف متمرکز شود.

می‌دانستم این روش وینسنت برای این بود که بگوید دوستم دارد. هیچکس هرگز این کلمات را خطاب به من نگفته بود-حداقل تا جایی که به خاطر داشتم. ولی او این حس را در طول این سال ها به هزاران شکل مختلف که اکثرشان آغشته به مرگ بودند، نشان داده بود. دوستت دارم. این‌جوری باید زنده بمونی. این‌جوری مطمئن می‌شی که هیچکس بهت آسیب نمی‌زنه.

گریه نکردم. نه. بدجوری عصبانی بودم. غم، احساسی بیهوده و ضعیف بود. حداقل خشم به یک دردی می‌خورد-لبه ای تیز برای بریدن قلب یک نفر دیگر، یا پوسته ای سفت برای محافظت از قلب خودت.

گفت اسم کشتی را ستاره‌ی دلتورا گذاشته؛ چون برای مسافرهایی که در شب گم شده اند، ستاره ها مثل فانوس های دریایی توی تاریکی، راهنماهای صادق، روشن و ثابت قدمی هستند. گفت که ستاره هم این جوری است: هیچ‌وقت ناامیدمان نمی‌کند. برای ما ساخته شده. کشتی ماست. تا ابد!

خیلی ظالمانه به نظر می‌آد. کسی که از دستمون رفته بود، بالاخره برمی‌گرده اما بعد دوباره از دست می‌ره.

<<زندگی فقط واسه این ارزش داره که تموم میشه، بچه جون.>>

انگار چنان از درون مرده بودم که نه احساس وحشت می‌کردم و نه نفرت.

آخرین باری که احساس کرده بودم <<دماغم چاق است>> کی بود؟ دلم می‌خواست باور کنم وقتی که ایزد بودم، اما حقیقت نداشت. چندین قرن، شاید حتی چندین هزاره بود که انگار خودم نبودم.

میدانستم فقط یک تندیس بیشتر نیست اما اگر از کسی آسیب روانی دیده باشید، درک می‌کنید. به سادگی می‌شود آن ترس های قدیمی را تحریک کرد: با یک نگاه، با یک صدا، با یک موقعیت آشنا.

هرگز تصور نمی‌کردم روزی او را درحال زاری ببینم، اما قوی ترین ها نیز در بین ما گاهی زیر بار غم در هم می‌شکنند، کمر خم می‌کنند و مدفون می‌شوند.

<<جادو نه خوبه و نه بد. یه ابزاره، مثل یه چاقو. آیا چاقو بده؟ فقط وقتی که صاحبش بد باشه.>>