بریده‌های کتاب •Anne•

تو این دنیا بدون قدرت نمیتونی چیزی رو به دست بیاری و قدرت نیازمند قربانی کردن،تمرکز کردن و بی‌رحم بودنه.

دلت میخواد این دنیا رو تغییر بدی، افعی کوچولو؟پس از قفست برو بالا ،اونقدر برو بالا که دست هیچکس بهت نرسه. میله هاش رو بشکن و به سلاحت تبدیل کن. هیچی تیز تر از این نیست.

«هیچی به جز این اهمیت نداره اوریا.هیچی.از موانع موقتی رد شو.وقتی برنده بشی،دنیا مال تو میشه.اون وقت میتونی خیال بافی کنی.ولی الان؟ وقت چیره شدنه.»

هرگز اعتماد نکن هرگز تسلیم نشو همیشه از قلبت محافظت کن -وینسنت

گریه نکردم نه. بدجوری عصبانی بودم. غم احساسی بیهوده و ضعیف بود. حداقل خشم به یک دردی می‌خورد. لبه ای تیز برای بریدن قلب یک نفر دیگه یا پوسته ای سفت برای محافظت از قلب خودت.

شاید داشتم اشتباه میکردم.مدت ها عصبانی بودم . فکر میکردم بهتر بودن از اطرافیانم یه جورهایی حالمو خوب می‌کنه. همین تفکر تلاش نکردن برای بهترین بودن،خودش حس خیلی خوبی داره و خیلی آرامش بخشه،یه جورایی حس میکنم به خودم اومدم.

گل های میتونن توی ناخوشایند ترین جاها هم شکوفه بدن.

گربه گفت :« هرجا که بریم خودمون همسفر خودمونیم. و به همین دلیله که باید سعی کنیم دوست خوبی برای خودمون باشیم و با ملایمت با خودمون رفتار کنیم. به هرحال بیشترین وقت رو با خودمون می‌گذرونیم و عادتمون هست که نظر های خودمون و خیلی جدی بگیریم.»

با کسایی وقت بگذرون که باعث شکوفایی بهترین ویژگی هات باشن.

مهم ترین چیز،سفر یا مقصد نیست؛ بلکه همسفره.

توی سکوت وقت بگذرون، قدر طبیعت و بدون و هوشیار در پی آرامش باش.

به یاد گیری ادامه بدیم. ایده های جدید به رشدمون کمک می‌کنه و مانع تکرار اشتباه های مشابه میشه. وقتی متوجه بشیم که زندگی همیشه سعی داره یه چیزی یادمون بده، یادگیری آسون تر میشه.

ـ اما دیگر خیالم از او راحت است؛ چون او راه دلش را پیدا کرده. -راه دلش را؟ -آره زهرا. کسی که راه دلش را پیدا کند خوشبخت است. -خوشبخت است یعنی خوشحال است مامان؟ - نه، خوشبخت یعنی ... یعنی .... نمیدانم زهرا، نمیدانم یعنی چی!

- کی قصه ی مارا مینویسد مامان؟ -کسی که قصه ی ما را خوب بلد باشد. -خب، من بلدم مامان. -اما تو دیگر تو شهر قصه ها نیستی دخترم،کسی قصه را مینویسد که توی شهر قصه ها باشد.

_مامان خسته شدی؟ _نه، زهرا جان. دیگر خسته نمی شوم؛ مثل پرنده ها که هیچوقت خسته نمی‌شوند. _پس چرا قناری من خسته میشد؟ وقتی خسته میشد، آوار نمی‌خواند. _ قناری ات تو قفس بود که خسته میشد. اگر پرش می‌دادی، همیشه میخواند. _خب، مامان خودش از قفس بیرون نمی رفت. دوست داشت توی قفس بماند. _ دوست نداشت، عادت کرده بود؛ میترسید بیرون برود.

آرزو...نه، مادرم هیچ وقت هیچ آرزویی نداشت! آدمی که آرزو دارد،از نگاهش معلوم میشود: چشم هایش برق می زند،دلش خوش است، میخندد؛ مثل من. اما مادرم نمی خندید.فقط گاهی به زور لبخند میزد. شاید می دانست که آرزو داشتنش می فایده است

«اون وقت برات آسون تر شده؟» «متفاوت میشه. فکر میکنم برات دورتر میشه. دردت تغییر می‌کنه. کمتر میشه. همیشه هست، ولی همیشه قلبت رو از سینه نمی کنه ، میدونی؟»