بریده‌ کتاب‌های علیرضا وحدتی

فقط یک مورد هست که انسان می‌تواند عمداً و آگاهانه چیزی مضر و احمقانه و حتی احمقانه‌ترین چیز موجود را برای خودش بخواهد. آن هم وقتی است که بخواهد حق داشته باشد که بتواند احمقانه‌ترین چیز را بخواهد بدون آنکه مجبورش کنند خواسته‌اش را به خواسته معقولی محدود کند.

اگر فقط می‌شد هر کدام از ما کل افکار پنهانی‌اش را شرح بدهد ... آن‌وقت دنیا را چنان گندی بر می‌داشت که همه از بویش خفه می‌شدیم.

من چرا باید چنین کیفری ببینم؟ چرا ما از هم جدا می‌شویم؟ چگونه می‌توان دل را از سینه بیرون کشید؟

به یک آدم ضعیف آزادی بده، خودش آن آزادی را دست‌بسته برایت پس می آورد.

انسان اگر در خود فرو رود آنقدر در درون خود و ارتباط با خداوند در و جواهر کشف می‌کند که از ارتباط با بیرون بی‌نیاز خواهد شد. کسی از قطع ارتباط با بیرون خسته می‌شود که هنوز دریای درون را کشف نکرده است.

توبه در آغاز سلوک مانند بولدوزری است که راه بسته سعادت را باز می‌کند. هر چقدر این توبه واقعی‌تر باشد و از اعماق دل و با سوز و گداز بیشتری انجام شود، به همان مقدار راه سالک بیشتر باز می‌شود و بار او سبک می‌گردد.

هیچ‌کس نیامد ببیندش. این‌طور بهتر شد. مرگ برکت نیست که تقسیمش کنند. هیچ‌کس دنبال غصه نمی‌گردد.

آدمهای بیچاره و بدبخت بایستی از هم دوری کنند، تا بدبختی‌شان به هم سرایت نکند و بیشتر نشود.